Wie ben ik? Wie wil ik zijn? Hoe kan ik dit het beste uiten? Een opsomming van vragen, maar voor wie zijn de antwoorden? Is het aan jou om deze te beantwoorden of aan de maatschappij? We kiezen zelf de rol, die we willen spelen in het toneelstuk ‘De Grote Wereld’. Een rol, die niet altijd even makkelijk is en elke keer iets anders kan zijn, maar juist daarmee kunnen we aangeven hoe we ons voelen en wie we zijn op dat moment in ons leven. Alleen zijn we met deze eigen gecreëerde rol wel helemaal onszelf of is het een manier om deze ware ‘ik’ juist te verbergen?
Het idee van het spelen van een specifieke rol en het creëren van een zelfgemaakt uiterlijk wordt al toegepast door de fotograaf en feministe Cindy Sherman en haar 69 filmstills. Hier zien we allerlei overdreven vrouwelijke clichés voorbijkomen zoals ‘de huisvrouw’, ‘de femme fatale’, of ‘het aantrekkelijke schoolmeisje’. Door Sherman’s zelf gecreëerde rollen, die allemaal door de fotografe in de foto’s worden gespeeld. Ze laat vrouwelijke beelden zien, die voldoen aan bepaalde maatschappelijke en sociale verwachtingen. Door het aannemen van een specifieke rol en het gebruiken van de hierbij passende make-up, accessoires en opvallende kleding, kon zij juist een door haar gekozen statement maken. Doet het er dan nog toe of het spelen van een rol de ware ik toont? Het belangrijkste is toch het overbrengen van een door jou gekozen boodschap of statement, waarmee je iets teweeg kan brengen? Of die boodschap nou klein of groot is?
Een idee van een rollenspel werd eerder al gebruikt voor het overbrengen van een belangrijke maatschappelijke boodschap door twee andere vrouwelijke fotografen, Eleanor Antin (1961-) en Claude Cahun (1894-1954). In de foto’s lieten ze op hun eigen manier hun kritische visie zien op de positie van de vrouw en streden ze voor belangrijk thema’s als gendergelijkheid. Deze twee vrouwelijke fotografen speelden zo met vermommingen en rol-aannames in hun foto’s om juist hun eigen boodschap aan de buitenwereld te tonen, terwijl ze tegelijkertijd waren wie ze wilden zijn. Ze speelden een rol, maar wel een rol die ze zelf kozen en waarmee ze bepaalden wat ze wilden vertellen door middel van een door hen gemaakt uiterlijk.
Men kan uiterlijk vertoon, het verstoppen noemen achter een uiterlijke façade, maar we kunnen het ook juist zien als een sterk schild. Een glanzend en prachtig schild, waarmee we de buitenwereld kunnen afketsen, wanneer we willen en hen een spiegel kunnen voorhouden wanneer we willen. We kunnen juist met ons uiterlijk een belangrijke boodschap overbrengen aan onze omgeving. Een boodschap, die dicht bij onszelf staat of juist een groter probleem aankaart waarmee we de dialoog kunnen aangaan.
Het kiezen van een rol zouden we moeten zien als een bewuste uitgesproken vorm van zelfexpressie. Zo’n pantser hoeft niet meteen iets negatiefs te zijn. Het is aan onszelf om te bepalen welke rol we willen spelen en wanneer. Een rol spelen doen we allemaal en ieder op onze eigen manier en op ons eigen moment. Iedere dag bepaal jij zelf hoe jij uiteindelijk de deur uitstapt en creëer je die door zelf keuzes hierin te maken. We gebruiken ons uiterlijk om duidelijk te maken wie we zijn, maar natuurlijk ook wie we zouden willen zijn. Het aannemen van een eigen rol is een krachtige manier om onze eigen boodschap te vertellen en de hoofdrol te spelen in ons levenswerk.
