De geur van verse saliethee vult het atelier aan de Amsterdamse Nieuwmarkt. Van buiten dringen de kreetjes van afschuw en ongemakkelijkheid binnen die kunstenares Denise Rosenboom wel vaker krijgt op haar werk. Ze noemt ze Pussy Pendants, glimmende gouden en roze vagina’s aan een ketting.
Voor vrouwen zou het een van de normaalste dingen in het leven moeten zijn, het zien van een vagina. Die zie je toch iedere dag? Maar waarom dan toch zulke ‘extreme’ reacties? Hebben we openheid over ons geslachtsdeel als maatschappij nog steeds niet geaccepteerd? Zijn we vervreemd van de meest pure vorm van onszelf? We vragen het aan de kunstenares die de vrouw centraal heeft staan in haar werk.
TheTittyMag: Er hangen in jouw atelier veel portretten van vrouwen. Waarom is de vrouw zo’n geliefd onderwerp voor jou?
Denise Rosenboom: Het zijn vooral veel zelfportretten. Elk portret vertegenwoordigd een fase in mijn leven. Het lijkt misschien heel narcistisch dat ik in de periode steeds mezelf tekende, maar met elk portret ontdekte ik een stukje van mezelf. Dat zie ik ook terug in mijn gemaakte werk. Ik zou heel graag willen tijdreizen en daarom speelde ik continue met de tijd waarin ik mezelf plaatste op het schilderij. Ik ben heel tevreden over de tijd waarin ik leef, maar in de Griekse Oudheid leven zou ik ook niet erg vinden. Dat was zo’n rijke en vrije periode! Het is dan ook bizar om te zien dat er daarna een periode aan breekt waarin we een stap terug lijken te nemen, de middeleeuwen. Maar je ziet dat die cyclus zich steeds herhaalt. In de geschiedenis zie je de samenleving steeds op en af gaan.
TTM: Zitten we nu in een op-je of een af-je?
DR: Ik ben bang een af-je, maar dat komt door de mensen die aan de macht zijn. Die roepen te hard, te veel domme dingen. Ik ben bang voor de consequenties, want doordat zij die domme dingen blijven roepen kan er een hele gevaarlijke situatie ontstaan. Ze zouden ons moeten stimuleren om elkaar te vinden, ook al kijken we allemaal anders tegen dingen aan. We mogen ons best bewust zijn hoeveel geluk we hebben als Nederlanders. Dat we hier geboren zijn, want we hebben hier zo ontzettend veel kansen en vrijheden. Dat is echt iets om trots op te zijn.
TTM: Voor het raam hangen jouw bekende kettingen, ‘The Pussy Pendants’. Waarom ben je die ooit gaan maken?
DR: Dat was puur uit plezier. Ik ging naar het festival Africa Burn, de Afrikaanse versie van Burning Man in Amerika, en daar heb je ruilmiddelen nodig omdat je niet met geld kunt betalen. Ik wilde iets geks meenemen, iets opvallends dat echt past op zo’n festival. Daarom ben ik die kettingen gaan maken. Het werd een succes. Bij thuiskomst zat mijn hele mail box vol met aanvragen voor Pussy Pendants van over de hele wereld. Op dat moment merkte ik dat ik iets in handen had.
TTM: Waarom denk je dat veel mensen zo heftig reageren op een vagina aan een ketting? Er zijn toch bijna geen mensen op de wereld die er nog nooit een hebben gezien?
DR: De reacties variëren natuurlijk enorm. De kettingen hangen hier in mijn raam, dus ze springen meteen in het oog. Het is natuurlijk een heel herkenbaar iets, dus dat triggert. Je ziet dat de ene persoon zich kapot lacht en de ander het heel heftig en not done vindt. Sommigen vinden het shockerend. Ik verkoop ze trouwens meer in het buitenland dan in Nederland. Dus ja, wat zegt dat over onze openheid rondom seks en seksualiteit?
TTM: Welke reactie vind je het meest verbazingwekkend?
DR: De mensen die mijn kettingen heel heftig vinden. Ik heb soms het idee, dat we veel minder vrij en ruimdenkend zijn dan voorheen. Ik ben van de generatie Peurno de Peurno en dat keek ik ook, zonder gene, lekker samen met mijn ouders. Dit soort open-minded televisie zie je bijna niet meer. Ik heb het idee dat we op seksueel vlak minder vrij zijn geworden, iets conservatiever. Er zijn volgens mij meerdere dingen aan de gang op dit moment. Zo is de vagina bijvoorbeeld ‘hot’ in de kunstwereld. Veel kunstenaars proberen op die manier een antwoord te geven op een maatschappelijke veranderd beeld, een waarin vaginacorrecties bijvoorbeeld normaal zijn geworden. Kunst is natuurlijk een reflectie van de tijd. Met de kunstwerken waar mee je een tegengeluid laten horen of zien, geef je tegelijkertijd de huidige opvattingen in de samenleving weer.
TTM: Zijn we vervreemd van wie we echt zijn?
DR: We leven in een hele maakbare wereld en alles is te corrigeren. Na de seksuele revolutie in de jaren ’60 en ‘70 zijn we in een soort porno- industrie terecht gekomen. Alles moet mooi en perfect zijn, maar lijkt daardoor bijna nep. Onze imperfecties maken het seksleven juist spannend, maar dat lijkt niet meer geaccepteerd te zijn. Ik geloof dat er diepere dingen spelen als je een continue drive hebt om je buitenkant aan te passen. Dat besef probeer ik te creëren middels mijn werk.
TTM: Denk je dat dit weer kan omslaan naar de andere kant?
DR: Ik zou het heel tof vinden als er weer een nieuwe seksuele revolutie zou komen, waarin we onze eigen authenticiteit accepteren, waar we vrij en schaamteloos zijn over seks, want dat is dat de allerbeste seks die er is!
