| Lize Korpershoek, bekend van haar humorvolle filmpjes, fantastische snaps en awesome tekeningen. Alles wat ze maakt geeft het leven een stukje meer kleur. Het lijkt alsof ze volledig kiest voor wat ze zelf wil, maar is dit altijd al zo geweest? En hoe lang staat ze stil bij het maken van haar keuzes? |
| TheTittyMag: Het lijkt alsof jij volledig zelf bepaalt wat je doet. Is dat ook echt zo? Lize Korpershoek: De basis hiervan ligt natuurlijk in mijn jeugd. Ik heb al heel vroeg keuzes gemaakt. Grotendeels omdat ik in mijn jeugd te maken had met een situatie waarin ik zelf veel moest regelen. Op mijn 16e maakte ik de keuze om naar Haarlem te verhuizen. In het begin huilde ik non-stop, maar na vier maanden was dat over en zag ik dat het goed voor me was. Dat soort positieve ervaringen maken het makkelijker om later ook keuzes te maken. Het wordt minder eng. Ik heb vaste banen geprobeerd, maar ik voelde me er echt ongelukkig door. In de vaste werktijden voelde ik me gevangen. Ik vond het werk pas leuk na zes uur, omdat ik dan helemaal zelf kon bepalen wat ik wilde doen. TTM: Ben je nooit bang geweest bij het maken van zo’n keuze? LK: Nee. Dat is misschien gek! Ik ga het gewoon doen en als het niet goed uitpakt, dan is dat jammer. Ik heb wel angsten, maar niet als het gaat om mijn werk. Dan duik ik gewoon in het diepe. In relationele sfeer kan ik wel eens bang zijn voor de gevolgen van een keuze. Ik heb er daarom ook weleens voor gekozen om bepaalde dingen niet te doen, omdat ik me dan aan iets moest binden of omdat het gevolgen had voor andere mensen. Ik wil niet te veel de verantwoordelijkheid hebben voor anderen. Dat heeft denk ik te maken met een mate van verlatings- of bindingsangst. Als een keuze goed voelt dan voelt het niet als het maken van een keuze, maar eerder als de weg waar ik heen ga. TTM: Kan je rust voelen nadat je een keuze gemaakt hebt? LK: Het voelt alsof ik altijd onderweg ben, maar het afgelopen jaar begint dit gevoel te veranderen. Ik heb vorig jaar veel structuur in mijn leven aangebracht en nu geef ik mezelf meer hieraan over. Ik heb in Amsterdam in vijf jaar in vijftien huizen gewoond, omdat ik ze steeds niet goed genoeg vond. Dan maakte ik liever niet een echte keuze voor zo’n huis, aangezien het nog niet goed genoeg voelde. Ik woon nu anderhalf jaar op dezelfde plek en dat is voor mij heel lang. Ook heb ik nu een relatie. Ik krijg het gevoel dat ik nu durf te settelen. Ik ben nu bezig met keuzes die gevolgen kunnen hebben voor een langere termijn en dan wil ik het wel zeker weten. TTM: Zijn jouw keuzes tegenwoordig altijd zo weloverwogen? LK: Ik verbind me niet snel aan een keuze. Ik kan even iets uitproberen en als ik het niet fijn vind dan ga ik gewoon iets anders doen. Ik heb nooit spijt gehad van een keuze die ik maakte. Ik heb ooit weleens een project gedaan, wat niet zo succesvol was, maar dan trek ik gewoon de stekker eruit. TTM: Dus je ziet altijd een weg terug? LK: Ja! Mensen vinden keuzes eng als dat verandering betekent. Ik ben daar niet zo bang voor. Alles verandert toch continu. Het heeft ook te maken met het leven in een stad denk ik. We zijn heel oké vandaag de dag met steeds iets anders doen en ons niet zo vast te leggen. Kijk bijvoorbeeld naar je telefoon. Die biedt zoveel keuzes. Je kunt even naar het nieuws gaan, een filmpje kijken, een appje sturen of je mail checken. Je kunt de hele tijd andere dingen doen. Het lijkt alsof we niks anders gewend zijn. Is dat goed of slecht? Ik weet het niet. |
| TTM: Denk je niet, dat dit allemaal gaat in ons gezicht gaat ontploffen? LK: Ik denk dat het zich gaat uitbalanceren, maar het zou ook kunnen zijn dat je voor altijd blijft ‘zweven’ als je niet resoluut voor iets gaat. Het is wel echt belangrijk om een paar ankers te hebben, zoals een vast huis, vaste partner of vaste goede vrienden. Dit zijn je pilaren en dan kun je daarop een plateautje leggen waarop je kan dansen en wild doen. Bij mij zijn de dingen zich nu aan het uitbalanceren en dat ervaar ik nu ook heel erg sterk zo in mijn leven. TTM: Wil je alles altijd zelf in de hand houden? LK: Ik heb dit jaar voor het eerst mensen in mijn omgeving waarmee ik fijn kan werken. Ik denk heel vaak: wat leveren jullie goed werk af! Ik wil dat als iets de wereld ingaat, dat ik er tevreden over ben. Ik heb vaak een idee over dingen en dan wil ik ook dat het zo gebeurt. TTM: Ben jij nooit bang voor wat er nog komen gaat? LK: Eerst dacht ik altijd dat we allemaal ergens naar toe bewogen, maar nu voel ik, dat zo het leven gewoon ís. Het gevoel van ‘Ik ben er!’ klopt niet, want je gáát gewoon. Je bent in je leven continu onderweg, maar het is allemaal nu gaande! Het gaan zelf is er zijn! TTM: Is het gevoel van ‘gewoon gáán’ er niet te weinig? LK: Ja totaal, want we zijn onverzadigbaar. Het is een luxe dat je alles kan proberen. Iedereen ambieert denk ik weleens het gevoel van het zitten in een hutje op de hei met een boek en het gevoel, dat je geen keuze hebt. Keuzes zijn heel chill, maar toch wil je in essentie allemaal dat het leven heel duidelijk is. Ik maak mijn leven nu bewust veel kleiner. Ik heb mijn vaste vrienden, ik ben veel thuis en ik hoef niet de hele tijd naar feestjes. Ik heb die onrustige periode wel moeten doormaken om hier te komen waar ik nu ben. Ik hoop dat mensen die nu in die chaotische, onrustige periode zitten doorhebben, dat zo’n tijd uiteindelijk een functie heeft. TTM: Met welke keuze die je maakte ben je ontzettend gelukkig? LK: Het was net uit met mijn vriend en ik stond voor de spiegel en toen dacht ik: wat vind ik nou leuk en wie ben ik nou? Toen besefte ik dat ik tekenen heel leuk vond. Ik ben een jaar lang elke dag gaan tekenen en als je dat elke dag doet dan besef je dat het gewoon kan. TTM: Voelt het als egoïstisch om voor jezelf te kiezen? LK: Ik denk dat egoïstisch zijn goed is, want je bent uiteindelijk ook beter voor iemand anders als je daardoor veel vriendelijker en oprechter bent. Ik ben nu echt nee aan het zeggen tegen dingen. Ik koos op een bepaald punt in mijn leven voor tekenen en toen kreeg ik van mensen tegen wie ik opkeek geen leuke reacties. Je kan dan wel heel stoer zeggen ‘negativiteit doet me niks’, maar dat deed het wel. Toen ben ik gestopt met het tekenen in openbaar, want ik deed het voor mezelf. Het gave was, dat ik door voor iets te kiezen het ineens ook kón. Het was zó vet om door te hebben, dat als je iets wil en je kiest ervoor, dat je het gewoon kúnt. Je moet het wel echt willen. Nu teken ik dus gewoon altijd en overal, als ik daar zin in heb. mensen zeggen vaak: “Ah, ik zou echt meer tijd willen om dit of dat te kunnen doen”, maar ze ondernemen dan geen actie om het te bewerkstelligen. Dan wil je het gewoon niet echt. TTM: Of is het denk je eerder angst? LK: Ja dat kan absoluut, en die mensen wil ik graag mee geven dat je op je tachtigste nooit zal zeggen: ‘Had ik in mijn leven maar minder gekozen voor de dingen die ik leuk vind’. Dat ga je echt nooit zeggen! < |
