| Stel dat je niet blij bent met wie je bent. Wel met je persoonlijkheid, maar niet met een van de factoren die wij als samenleving zien als een belangrijk onderdeel van je identiteit, bijvoorbeeld je geslacht. Dan kies je er voor om echt jezelf te worden, maar in andermans ogen kies je er misschien wel voor om niet langer jezelf te zijn. Bart Peters koos. |
| TheTittyMag: Ben jij goed in keuzes maken? Bart Peters: Ja ik ben eigenlijk best goed in het maken van keuzes. Ik merk het gemak waarmee me dat af gaat bijvoorbeeld in mijn werk als regisseur, ik moet dan continue moeilijke beslissingen maken en mijn team aansturen en ondersteunen in het maken van keuzes. Al kan ik over sommige dingen ook lang tobben, als ik eenmaal iets heb bedacht dan ga ik daar helemaal voor. Een keuze zoals die van mijn transitie van vrouw naar man, die was natuurlijk niet zomaar gemaakt. Daar gaan veel emoties mee gepaard. Ondanks dat mijn leven leuk was en ik in een fijne queer- vriendengroep zat, bleef toch het gevoel terug komen dat het zonde zou zijn om dit ene leven dat ik heb, in een verkeerd lichaam te leven. Ik heb toen actie ondernomen, heb het ziekenhuis gebeld en ben de opties gaan onderzoeken om iets aan dit gevoel te doen. TTM: Dit klinkt alsof je redelijk stellig bent in je keuzeproces, ben je altijd zo geweest? BP: Haha, nee! Ik heb weleens onhandige keuzes gemaakt, maar dat had vaak meer te maken met een drankje teveel en het ging dan ook niet om belangrijke levensbeslissingen. TTM: Wat is de belangrijkste levenskeuze, die je hebt gemaakt? BP: Mijn transitie. Al maak ik nu in mijn leven vooral keuzes gebaseerd op dingen die ik wil bereiken of ervaren. Ik zat bijvoorbeeld een tijdje vast in het horecawerk, omdat het op werkvlak gewoon allemaal even niet voor de wind ging en ondanks dat het tegen zat heb ik toen toch besloten hier iets aan te gaan doen. Niet voor de makkelijke weg te kiezen. Mijn vriendin heeft me vaak genoeg gestimuleerd om na te denken over mijn keuzes, maar uiteindelijk maak ik de belangrijke beslissingen vaak zelf, want ik weet natuurlijk zelf het beste wat ik wil bereiken. TTM: Was die keuze van transitie voor jouw omgeving niet ontzettend lastig? BP: Mijn vriendin had me er al een paar keer op gewezen dat ik gewoon mijn gevoel en hart moest volgen. Voor haar was het dus juist fijn dat ik eindelijk de beslissing maakte, maar natuurlijk ook heel heftig. Je gaat hier samen in! Voor mijn ouders is het wel heel lastig geweest. Mijn moeder had het idee, dat ze een dochter verloor en dat was voor mij ook erg moeilijk. Ik ben er gewoon nog, ik ben nog steeds dezelfde persoon, maar ik heb een ander buitenkantje. Mijn ouders wisten dat het voor mij beter was, maar het was voor hen een soort rouwproces. Ergens is het misschien een egoïstische keuze die ik heb gemaakt, want iedereen om je heen moet zich aan passen aan de keuze die ik heb gemaakt. Je vraagt best wel wat van mensen als je in transitie gaat. |
| TTM: Maar uiteindelijk is jouw transitie een keuze die voor jouw leven en geluk heel erg belangrijk is. Voelde het als een opluchting of toch ook alsof je anderen een last oplegde? BP: Ik maakte me wel veel zorgen om mijn ouders, maar ik heb dit gevoel snel kunnen loslaten. Ik kan natuurlijk ook niet voor anderen invullen hoe ze zich voelen. Ik heb wel gemerkt, dat het op veel levels consequenties heeft gehad voor de mensen om me heen. Zo moeten zelfs je buren ineens wennen aan het feit, dat ze een buurjongen hebben en je dus anders moeten aanspreken. TTM: Heb je ooit spijt gehad? BP: Er is een lastig moment geweest waarbij het proces van de transitie zoveel van me opeiste dat ik er geen dingen meer naast kon doen, zoals werk. Ik was toen wel bang dat dat stilstaan blijvend was. Toch heb ik nooit spijt gehad, maar wel even angst dat ik verder wilde op carrièrevlak en mijn transitie dit tijdelijk tegenhield. En natuurlijk heb je tijdens het proces ook lastige momenten dan ga je toch nadenken over hoe mijn leven eruit had gezien als ik niet de transitie was aangegaan en of dat dat beter zou zijn geweest. TTM: Je hebt zelf een allesbeslissende keuze gemaakt,. Is het dan frustrerend om te zien dat mensen niet durven te kiezen voor wat ze echt willen? BP: Soms vind ik het zonde om te zien dat mensen te lang ergens in blijven hangen. Je moet soms gewoon in het diepe springen, dat maakt je leven zo veel leuker. Als je niet af en toe een gewaagde keuze maakt dan mis je hele belangrijke levenservaring en blijf je voor altijd maar aan de oppervlakte. TTM: Dus je hebt zelf geen onrust over je keuzes tot nu toe? BP: Nee, al voel ik dat soms wel als het gaat om mijn werk als regisseur. Ik zou graag een stapje sneller willen en grotere stappen in een keer willen maken. Mijn visie op de toekomst wordt momenteel sterk beïnvloed door mijn vriendin. We gaan dit jaar trouwen en ze wil graag zwanger worden, maar ik sta nog een beetje met 1 been in de fase daarvoor. Ik ben jonger dan mijn vriendin en daarnaast sta ik door mijn transitie misschien een beetje stil op vlakken waar mijn leeftijdsgenoten al plannen voor maken. Al wil ik wel ooit vader worden, ik vind het idee nog heel spannend. Want hoe bereid je je op zoiets voor? TTM: Heb je het nooit gevoel, dat je continu keuzes moet maken om geprikkeld te blijven in je leven? BP: Ik heb dat zelf niet, maar ik zie dit wel heel erg in mijn omgeving. Ik zie mensen, die zoekende zijn en continue door willen gaan, meer en beter willen. Ik ben zelf wel echt blij met waar ik nu sta in het leven en daarom kan ik hier nu ook wel een tijdje blijven. TTM: Kan er eigenlijk nog wel een spannendere keuze zijn dan je eigen transitie? BP: Een kind opvoeden en de verantwoordelijkheid daarvoor vind ik wel echt veel spannender dan een transitie. < |
