“Oh, je bent veranderd”, heb je vast wel eens te horen gekregen wanneer je veranderde als persoon of wanneer je een mening bijstelde. Soms volgt er een oordeel: “Oh maar eerst deed je dit zo” of “Eerst zei je nooit…”.
In de praktijk staat verandering vaak voor persoonlijke groei. Heus niet altijd hoor, dat zal ik niet claimen. Maar heel vaak wel. Andersom is verandering noodzakelijk voor persoonlijke groei.
Bij het ouder worden, in een gezonde ontwikkeling, wordt een mens meer zichzelf. Ook kan die toename in leeftijd zorgen voor het verliezen van onnodige ballast, zoals hypergevoeligheid voor het oordeel van anderen en de angst voor afwijzing.
Ik schrijf dit als onvolwassen 36-jarige die nog volop in ontwikkeling is, maar wel een achtergrond heeft als hulpverlener.
Zoekende naar een weg in het leven die vrolijk is, maar niet naïef.
Zo leer ik steeds meer om niet bang te zijn voor afwijzing en het oncomfortabele gesprek niet te schuwen. Me uit te spreken wanneer dat nodig is over gevoel en/of over maatschappelijke thema’s. Op dat laatste volgt nog wel eens een oordeel, omdat ik dat vroeger niet deed. Maar wat betekent het, dat iemand iets vroeger niet deed?
Verandering beangstigt soms de medemens.
Het uitspreken van mijn gevoel vind ik nog steeds niet altijd makkelijk, zeker als het niet om iets kleins gaat, zoals een irritatie naar een dierbare. Maar verder gaat het me steeds gemakkelijker af.
En het interessante is dat de route naar gezonde assertiviteit vaak gepaard gaat met uit de bocht vliegen.
Zo spendeerde ik drie jaar van mijn leven in het Midden-Oosten, in twee verschillende landen, waar ik om verschillende redenen moest werken aan mijn assertiviteit. Ik groeide op als een ietwat verlegen meisje dat thuis bijdehand was tegen haar grote broers, maar diezelfde kittigheid niet per se elders uitte.
Toen een vriendin die op bezoek kwam me een Caïrotische taxichauffeur hoorde commanderen, was ze verbaasd, maar gelukkig ook onder de indruk. Echter, in een bus op weg naar Tel Aviv ben ik wel eens heel ordinair uitgevallen tegen een vrouw tijdens een misverstand over een zitplaats. Dat zou nu gelukkig niet meer gebeuren. Zo was ik heel trots dat ik een paar maanden later in een – voor mij – nieuwe taal beleefd aan kon geven dat iemand voordrong.
Het leren aangeven van grenzen is een belangrijke kwaliteit om te leren verkennen en toepassen, zeker voor de vrouw. Dit kan het verschil maken voor je veiligheid en rechten, al is het wellicht een proces.
Leve de ontwikkeling en verandering dus, leve het oncomfortabele gesprek, leve de ongemakkelijke situatie die er soms voor nodig is. Schuw het niet.
Leve het leven.
