Natuurlijk gaat ‘ie over corona. Ik heb sinds donderdag 12 maart 15:00 eigenlijk over niets anders meer gepraat en ik betwijfel of ik dat überhaupt ga doen tot 1 juno 2020.
Ik was in de veronderstelling dat er op het morele vlak niets nieuws meer te zeggen viel. Stop met hamsteren, blijf thuis, houd afstand blablablabla, het is al meer dan genoeg gezegd – waarom zou ik het nog een keer herhalen? Het heeft trouwens blijkbaar tot nu toe weinig zin gehad aangezien ik nog altijd op straat een soort slalomwedstrijd om levende personen heen aan het voeren ben en Gordon kennelijk nog relevant genoeg is om een achterban te hebben die hem gelooft als hij roept dat we boodschappen moeten inslaan.
(Ik heb nog één wc-rol. Maar dat is geen probleem, want ik weet donderspoed dat ik mijn kont schoon kan spoelen met een flesje water als het nodig is.)
Ik ben zelf een vrij boze vrouw. Kan ik niks aan doen (denk ik). Ik stoor me de hele dag door aan van alles en heb een lage verwachting van mensen. En toch, ondanks het feit dat ik mensen al heel laag heb zitten en ze over het algemeen vrij dom inschat, blijkt dat pure onnadenkendheid en onwetendheid toch nog onverwachte vormen kan aannemen. Hoera!
Het voorbeeld: Doutzen Kroes kreeg een stortvloed aan commentaar over zich heen omdat ze een filmpje postte waarin ze corona… bedankte?? (too soon ouwe). Ze verwijderde ‘m later, en legde uit dat ze simpelweg iets probeerde te doen wat ze altijd doet: van een negatieve situatie iets positiefs maken.
Sorry dat ik het jullie en Doutzen moet vertellen, maar die levensvisie is stupide.
Ik ben iemand die graag het negatieve ziet in de mens (dat kan inmiddels geen verrassing meer voor je zijn). Het zorgt ervoor dat ik niemand op een voetstuk zet, dat ik niemand ophemel en dat ik niemand groter of beter maak dan mijzelf. Ik put verder ook creativiteit uit woede en ergernissen, dus ergens is het ook inherent aan mij en heb ik het blijkbaar nodig om me af en toe kwaad en onvriendelijk te voelen. Maar hoe je in het leven staat en naar situaties kijkt is natuurlijk voor iedereen anders.
Begrijp me niet verkeerd, trouwens: een vervelende situatie positief maken met je brein is echt een waardevolle kunst. Ik ben er niet altijd even goed in en ik had gewild dat ik dat wel was. Maar er zijn nu eenmaal situaties die zich niet lenen voor eeuwige dankbaarheid en positiviteit. En één daarvan is een pandemie. (Ik had nooit verwacht dat ik dát aan mensen zou moeten uitleggen.) (Kom op Doutzen, look alive.)
Door Altijd Alles Alleen Maar Positief te willen maken, geef je mensen het idee dat hun rottige gevoel niet geldig is en dat het niet mag. Terwijl verdriet, woede en alle andere ‘negatieve’ emoties uiten fantastisch en bovendien belangrijk is. En stel dat je al die dingen níet voelt, en het je moeite kost om jezelf je bed uit te slepen, en je je eigenlijk 90% van de tijd helemaal leeg voelt – dan is dat óók oké. En voor die situatie hoef jij niemand – geen god, geen mensen, en al helemaal geen pandemie – te bedanken. Dat geldt trouwens ook voor de mensen die ziek zijn, mensen die corona hebben, mensen die een zwakke gezondheid hebben en zich hierdoor aan striktere regels moeten houden, en mensen die nu overuren moeten werken. Bedank alsjeblieft helemaal niemand. Behalve misschien jezelf.
Fantastisch hoor, als je in deze tijden optimistisch in het leven kan staan. En er gebeuren ook prachtige dingen in de samenleving. Echt, het is moeilijk om je woedende zelf te blijven als de mensheid zich soms zo misselijkmakend, hartverwarmend saamhorig gedraagt.
Maar stop met ontkennen dat een situatie soms ‘gewoon’ kut mag zijn. Stop met verdrietige mensen vertellen dat ze moeten opvrolijken. Stop met depressieve mensen vertellen dat ze ‘gewoon even naar buiten moeten’ (wat je nu trouwens sowieso beter niet kan doen want hoe lullig is het als je depressief bent én corona hebt). Láát iemand zich zo nu en dan rot voelen, want dat mag. Positief denken, prima, maar positief dwingen – nee.
Dus bedankt maar nee bedankt voor corona. Ik vind het een lul. Ik vind het naar dat ik mijn ouders en vrienden niet kan zien, dat ik mijn verjaardag binnen moet vieren zonder mensen om me heen, dat ik mijn vriend moet mededelen dat ik porno ga kijken als ik dat ga doen omdat ons appartement uit twee kamers bestaat en ik maar beter een weird betrapt momentje vóór kan zijn.
Ja ja, we slepen elkaar er wel doorheen. We got this. Maar laat me soms gewoon ook even ff janken. (Kunnen we ook in groepsverband doen op Houseparty, als je wil.)
