De een noemt het waarschijnlijk eigenwijs of koppig, de ander vastberaden. Maar een ding is zeker doelgericht is iets wat volgens de clickbait titeltjes in de gemiddelde facebook feed velen meer zouden willen zijn. Een doel stellen en vervolgens met geen mogelijkheid van dat uitgestippelde pad af stappen. Eindelijk een killerbody, perfect opgeruimd huis, je droombaan, of whatever anders we volgens de algoritmes allemaal moeten hebben en makkelijk bereikbaar is als we niet zo lui en ongemotiveerd zouden zijn.
Maar ben je nou echt zo’n loser als je gezellig mee doet met biertjes en dat rondje bitterballen in de kroeg? Ben je dan niet vastberaden genoeg om je doel te behalen voor komende zomer? Of als je gewoon lekker om 6u de deuren van je kantoor achter je sluit en niet doorslaaft tot 9u savonds in de hoop op een promotie. Ben je dan een slecht mens? Of ongemotiveerd?
Vastberadenheid is vaak moedig en staat zeker in het rijtje goede eigenschappen op je cv. Maar wat als je je eyes niet meer van de price kan afhouden? De gedrevenheid, die doelgerichtheid kan verstarren. Het kan maken dat je niet meer flexibel in kan spelen op de spontane hobbels die het leven soms op je pad gooit. Dat je niet meer mee wil doen met dingen die anders zijn dan je ze van tevoren had bedacht. Dan zit je vrijdag misschien in je eentje op de bank met je killerbody, of achter je bureau met je fancy baan, in plaats van met je beste vrienden aan de bar.
Vastberaden zijn is dapper, vooral als de mensen om je heen je doel of de weg daar naar toe niet snappen. Wees dan maar eigenwijs en bewijs ze het tegendeel, maar ook dat kan samen, hand in hand. De uitgestippelde weg is toch geen rechte lijn, dus waarom zou je jezelf niet hier en daar wat speelruimte gunnen. Want de bijvangst van met mach10 op je doel afgaan en een in beton gegoten plan is dat je offers moet maken. Niet offers maar keuzes, zullen sommigen mensen zeggen, maar vaak betekent dat toch dat bepaalde situaties of mensen weg zullen vallen. Is dat het waard? Is het doel op zich groot genoeg voor de casualties die vallen onder weg? Of moeten we niet vastberaden zijn in het genieten van ons leven?