“Hey! Jij bent hier ook! Yes, wat gezellig!” We staan allebei in de rij voor de dixies, voetjes in het zand en zonnetje op de bol. We geven elkaar een knuffel, doen de ‘het gaat zo goed met mij, met jou ook?’ om vervolgens te doen alsof we elkaar wel heel veel te vragen hebben, maar gewoon liever drank gaan halen en dansen.
Het is insta in real life, want we zien er zo goed uit naast elkaar, dansend in de zon. We lijken beste vrienden, maar wie zij is, wie zij echt is? Ik heb eigenlijk geen idee.
Ons leven is zo social proof, het werk is fabulous, de vrienden hot, de feestjes even hotter. Maar bij dat leven hoort geen mislukking, geen falen, alles perfect. Het is een lege huls, als een surprise ei zonder cadeautje. Want buiten dat we overal met elkaar zijn, mooi zijn, aanwezig zijn, zo ontzettend onszelf zijn, hebben we geen idee wat er in die hoofdjes omgaan.
En toch meten we onszelf aan elkaar, ik moet ook al die dingen hebben die zij heeft, want haar leven lijkt perfect dus dat zal wel mijn key to happiness zijn. Toch?
En ondanks dat we elkaar vertellen dat wat we tentoonstellen niet is wat het lijkt, en ondanks dat we ons bewust worden dat perfectie een onhaalbaar streven is, lijken we zelfs in het omarmen van onze imperfecties perfect te moeten zijn. Zo houden we van elke curve van ons lichaam, elke haar die in onze oksel ontspruit en als je het niet doet dan is dat slecht. Maar wat nou als je niet kan? Wat nou als je niet perfect imperfect kan zijn? Wat heb je dan?
Wie zegt er dat het leven eng is? Of verdrietig? Of tegen zit? Of dat ondanks al die mensen om je heen, het soms zo alleen kan voelen? We weten het allemaal, zeggen tegen elkaar dat we elkaar steunen als vrouwen in onze strijd om niet te hoeven voldoen aan al die regels die ons door de maatschappij worden opgelegd. We lachen er om, terwijl we flessen wijn drinken en fuck de patriarch roepen.
Maar praten we wel? Breken we de huls wel eens open om te zien wat er binnen in zit? Durven we te zeggen dat het leven soms niet alles is? Want dat speeltje binnenin dat is de echte prijs. Dat is de echte connectie met elkaar. Zullen we meer praten, over wat we voelen, waar we van dromen, wat we denken dat er van ons verwacht wordt? Gewoon samen zitten en praten? Want als we onszelf in elkaar herkennen, als we zien dat we allemaal eigenlijk met dezelfde dingen strugglen, dan kunnen we toch veel harder ten strijden trekken. Tegen die bedachte verwachtingen en waarheden buiten onszelf, in plaats van strijden tegen elkaar?
