Ken je dat? Dan lig je eindelijk in bed – gedoucht, gepoetst en helemaal in je dekbed gekruld als de meest comfortabele menselijke burrito in de ganse geschiedenis en dan…moet je opeens heel nodig plassen. De ‘moeheid’ die je dan voelt, met jezelf, met het universum en de behoefte die daarbij komt om alles gewoon weg te kunnen wensen en te negeren en eindelijk je ogen te kunnen sluiten, onthoud die even. Daar gaat deze column namelijk over. Niet fysieke moeheid. Maar dat ‘moe’ alsof het hele universum tegen je is en dat er niets, echt niets is, waardoor je maar iets kan veranderen aan je eigen onontkoombare ellende. En dan na drie minuten existentiële crisis denk je ‘ach sure zal wel weer’ en lig je voor je het weet weer te slapen.
En dan denk je? Wow Samya, wie heeft jouw laatste metaforische snoepje gestolen dat je zo dramatisch doet? Nou, laat ik je even meenemen in de rollercoaster die ‘lekker divers’ heet. We zijn namelijk op een punt in de geschiedenis gekomen waar we ‘diversiteit en inclusiviteit’ opeens mega belangrijk vinden. YAY. Maar, hoe doe je dat? Geen idee. De mens is namelijk een ui. Heel gelaagd. En als je die ui open pelt en probeert te begrijpen kan je niet anders dan janken. Het is namelijk ongelofelijk emotioneel en soms snij je jezelf super diep in de vingers. Want mensen zijn emotioneel en ingewikkeld. We zijn geen feitjes die je kan opdreunen. Denk je dat mijn favoriete kleur blauw is? Misschien volgende week niet meer. Welke kleur haar ik heb? oMg HoE DurF jE DaT Te VrAgEn jE ZiEt ToCh DaT iK eEn HoOfdOek DrAag??!?!?!?
Okay grapje. Maar nu even alle burrito’s en uien aan de kant en naar de kern van deze column. VOGUE Nederland kondigde begin februari een team van drie nieuwe columnisten aan. Romy Boomsma. Kim Kooten en Madeleijn van den Nieuwenhuizen. Bij het zien van de foto kwam hij spontaan over me heen. Die ‘burrito-bed-plas-moeheid’. Bovengenoemde vrouwen zijn fantastisch, gevierde intelligente individuen met meer dan genoeg capaciteiten om fantastische columns te schrijven. Top!
De laatstgenoemde vrouw, Madeleijn (@zeikschrift) op instagram zet zich in voor minder racisme, seksisme en klassisisme in de media. Dubbel top! Maar, waarom zat er dan geen persoon van kleur tussen de columnisten? Ik had weer drie minuten mijn existentiële crisis. Had ik moeten solliciteren? Was er een kans geweest voor een nieuwe columnist en heb ik die gemist? Waarom maak ik me druk hierom het zijn toch prima talenten? Waarom heb ik die ‘moeheid’ weer? En na die drie minuten dacht is ‘ach sure zal wel weer’ en ging ik slapen. Tot ik zondag de instagram-story van @marketingvrouw zag waar ze een hard punt maakte dat VOGUE nier alleen een vrouw aan had moeten nemen die zich ‘inzette’ tegen racisme in de media. Maar ook iemand van kleur hadden moeten aannemen om zelf niet het probleem te zijn.
En toen wist ik weer waarom ik zo moe was van die VOGUE-aankondiging. Dezelfde moe-heid die ik voel tijdens mijn werk, met vriendinnen van kleur, met andere activisten, met mannen die willen huilen zonder schaamte, met kinderen die serieus genomen willen worden. Het gevoel dat iedereen zegt dat er dingen gebeuren, terwijl jij het gevoel hebt dat er niets verandert. Dat mensen interview verzoeken indienen bij je met het haakje ‘waarom lukt het jou wel dan en die andere moslims niet om leuk te zijn?’. Dat diversiteit koppen tellen is en inclusiviteit concrete verandering is in de manier waarop mensen werken en beslissingen maken. Maar dat niemand dat lijkt te snappen. Dat elk mens een ui is, en niet alleen de mensen die je kent of wilt kennen. Allemaal gelaagd. Emotioneel. Kwetsbaar. Mooi. En we snijden ons allemaal wel eens in de vinger om achter elkaars kern te komen. Prima. Pleister erop. Maar als je echt inclusief wilt zijn als bedrijf, media of wat dan ook. Geef je mensen een stem, en schrijf je niet alleen OVER ze. Je schrijft VOOR ze. Ik schrijf geen columns over mama zijn. Dat snapt Romy Boomsma beter. Ik schrijf geen columns over acteren, dat kan Kim Kooten beter. Ik schrijf ook geen columns over klassisisme, racisme of seksisme in de media, dat kan Madeleijn van den Nieuwenhuizen.
Maar een schrijver zijn die mensen representeert die zich constant buitengesloten voelen. Terwijl je als poster wordt opgeplakt van ‘kijk we hebben er eentje’. Het gevoel van een vlagenstok die in de grond wordt gedrukt door je werkgever die zegt ‘wij zijn de eerste die dit gevaarlijke terrein als media hebben betreden’ terwijl jouw lichaam die stok recht in het hart incasseert omdat jij alle backlash en pijn ontvangt die ‘persoon van kleur in de media’-zijn betekend. Dat snap ik. Dus hey VOGUE als je nog een columnist nodig heeft die kan schrijven over film of muziek. Bel me. Is wel zo lekker divers. Ik neem op mijn eerste dag wel burrito’s mee.<
Image By Susan van Ham
