Self-indulgence lijkt gepaard te gaan met deze tijd. We verwennen onszelf met luxe, mooie en lekkere zaken en bovenal gemak en ontspanning. Want, zeg toch eens zelf, wij hebben dat verdiend. Sterker nog, wij zijn dat waard. Langzaamaan brokkelt de maatschappij af in losstaande schakels die zichzelf structureel op een verhoging plaatsen om er met de gemeenschappelijke buit vandoor te gaan. Gemakzuchtig wordt het eigen perspectief als absolute waarheid aangenomen en ruimte maken voor iets anders gaat daar niet mee gepaard. Zelfreflectie is een trend, maar alleen als het goed staat op een plaat, #yoga. Zo raakt de moderne, in zichzelf gekeerde mens steeds verder geïsoleerd.
Een gesprek met oude vrienden verliest de vertrouwde herkenning en mondt uit in vervreemding. Dat is toch heel bijzonder, dat hij op donkere meisjes valt? Een statement die voor haar zo normaal lijkt, en waarvoor bij mij om bevestiging wordt gezocht, laat mijn kaak hangen in ongeloof. In het moment gun ik mezelf het gemak, sta ik mezelf toe er geen discussie van te maken. Ik geef slechts met opgetrokken wenkbrauw aan dat ik zoek naar haar punt. Ik wentel in het comfort van het anti-conflict terwijl ik me schaam voor mijn tegoeddoening.
Claudia Rankine schreef in 2014 haar Citizen: An American Lyric,een dichtbundel zo rijk aan intertekstualiteit dat de lezer herkenning vindt in het vervreemdende. Ze benadert de ervaring van structureel racisme in de 21eeeuw en weet hiermee iedereen aan te spreken. Haar woorden bespelen mijn gedachten en ik weet dat deze zich tot mij richtten.
The world out there insisting on this only half concerns you. What happens to you doesn’t belong to you, only half concerns you. It’s not yours.
Not yours only. And still a world begins its furious erasure—
Who do you think you are, saying I to me?You nothing. You nobody. You.
De self-indulgencein mijn stilte is schrijnend. Er is niet veel mis met mijn ethisch navigatiesysteem, maar kennelijk wil ik de uitgestippelde route soms nog weleens laten voor wat het is. Grenzeloos verliefd op het anti-conflict maakt blind voor de revolutie die noodzakelijk is. Laten we ons tegoed doen aan verandering. <
