Sindsdien heb ik steeds meer momenten meegemaakt waar mensen in hun kracht staan.

Tijdens het opgroeien is er altijd een moment waarop je je ouders voor het eerst als volwaardig mens ziet. Ineens stapt hij of zij uit de mal van onfeilbare pap of mam en zie je eigenschappen waarvan je misschien wel wist dat die deel van hen uitmaakten, maar die je nog niet eerder had mogen waarnemen. Dit kan een teleurstelling zijn. De kwetsbare mens zit immers vol met onzuiverheden en ook bij de mensen naar wie je opkijkt zullen op de lange termijn deze monsters naar de oppervlakte kruipen.

Toch is het een ander moment waar ik nu bij stil wil staan. Mijn moeder is namelijk enorm strijdlustig. Dat wist ik thuis niet zeker, want daar liet ze vaak het verdrietige monster aan het woord en zag ik eerder de zak- dan het spandoek. Maar toen ik een keer met ECT-penarie zat bij de RUG kwam ze met me mee in ‘hoger beroep.’ We werden uitgenodigd op het stadhuis om met een stuk of vijf gemeentelieden in gesprek te treden. Ik zag het als een verloren zaak en was daarom wellicht des te meer onder de indruk van de sigaar-en-cognac grandeur die rondhing op het stadhuis met uitzicht op de Groningse Grote Markt.  Mijn moeder, daarentegen, was unphased.  Míjn moeder heeft me die middag toch een paar officiële pieven omvergeblazen. Met stevige argumenten en grondige voorbereiding ‘won’ ze de zaak. De kracht die ze die middag toonde, bij dat gesprek dat ik zo groot had gemaakt dat ik amper een paar woorden kon uitbrengen maar waar zij haar hand niet voor omdraaide, zal ik niet vergeten. En op die middag, in dat uurtje, heeft mijn moeder dan ook een onuitwisbare indruk op me gemaakt.

Sindsdien heb ik steeds meer momenten meegemaakt waar mensen in hun kracht staan. Mijn grote realtime-heroes du momentzijn de vrouwelijke docenten van wie ik leskrijg aan de UU. Studenten anno 2018 zijn luie rotzakken, die tijdens de seminars op hun Iphones dribbelen van app naar app en zowel hun digitale als analoge conversaties niet laten verstoren door degene die voor de klas staat. Dat doet menig docent de moed in de schoenen zakken. Maar voor een handjevol scherpe dames blijkt er een uitzondering te worden gemaakt. Of hebben zij het gewoon nog niet opgegeven? Hoe dan ook, hun strijdlust voor de colleges is inspirerend. Hun kracht zit ‘m zeker in hun intellect, kennis en inzicht, maar wat hen de echte power geeft is hun affiniteit met de studenten.

Net zoals mijn moeder precies wist hoe ze haar argumenten moest opbouwen en hoe ze in moest gaan op de gemeente om hen van mening te doen veranderen, weten mijn favoriete docenten wie ze voor zich hebben en hoe zij hen kunnen prikkelen. Ik ben diep onder de indruk van deze krachtige dames. Als iemand mij nu laat schrijven in zijn of haar vriendenboekje geef ik luidkeels aan bij wat ik later wil worden: hen. <