Juist die momenten van onzekerheid geven ruimte om te groeien..

Maar verdomme ze doen het wel. Weinig zekere zaken dan dat je je van tijd tot tijd ergens onzeker over zal voelen. Wat voelt het dan fijn om je te verstoppen en je hand ingetrokken te houden. Totdat je merkt dat die onzekerheid aanhoudt. Juist die momenten van onzekerheid geven ruimte om te groeien en juist dan krijg je de unieke kans om jezelf het tegendeel te bewijzen. Met of zonder een huiverende stem; pak je moment en stap over die onzekerheid heen. Want glitters zie je toch niet als je stilstaat, dan kan je maar beter trillen. Dus steek ik mijn hand op. <

There are no preambles to my leaps.

Rather, I indulge in the deep dive down,

The jerk behind my navel even when

Vertigo’s haze engulfs me. No.

I / do / not / care.

Shamelessly do I scream I sing I yelp that

I am coming for yóu, concrete.

Not that I yearn or pine for a

Broken spine or expect that this

Steep decline will always end well.

I am relative to the gray square.

I fall to the baseline

And hope to collide.