| “Maar het leven is nou eenmaal borderline” Jezus, Merol, je hebt helemaal gelijk. het leven is nou eenmaal borderline. Alleen hoe moet je overleven in wereld vol borderline, als jijzelf borderline hebt? Ik ben vastgesteld met de diagnose van Borderline en chronische PTSS. Hoe dat is gekomen, dat is niet relevant. Dit schrijf ik voor de mensen die worden gezien als “het geval apart, de gek en de persoon die iets te heftig is voor een ander”. Ik schrijf dit voor jou. Voordat ik verder ga wil ik wel een disclaimer plaatsen, dit is mijn persoonlijke ervaring met PTSS en Borderline. Een medemens kan overeenkomsten hebben met mijn pad, maar ieder persoon is een individu. PTSS staat voor post traumatische stress stoornis. Als iemand iets traumatiserend meemaakt, dan kan dat wellicht zo schadelijk worden, dat het een individu negatief beïnvloed binnen het dagelijks leven. Een voorbeeld hiervan, is dat je hyper alert bent. Hierdoor kan jij sneller angst hebt voor bepaalde situaties. Borderline is een stoornis die genetisch is, binnen de hersenen. Jouw stabiele emotie level is boven gemiddeld. Hierdoor ben jij sneller prikkelbaar, binnen elke emotie. Dit veroorzaakt onstabiliteit binnen jouw emoties, grenzen zijn lastig te realiseren per direct. Alles bij mij, voel ik tien keer meer. Als jij een grapje maakt, vind ik dat tien keer grappiger. Als jij mij een beetje leuk vind, vind ik jou al tien keer leuker. Als ik mij onzeker voel, dan zorg ik ervoor dat het tien keer erger wordt. Als ik iets doms doe, dan is het tien keer dommer dan de domme acties van een ander. Het heeft ook mooie kanten mijn diagnose, echt waar. Als ik iets wil, voor een ander, voor mijzelf. Ik doe er alles voor. Het nadeel is, dat het moeilijk is om te stoppen, niet doorhebben hoeveel energie je gebruikt. Je stort in een keer neer. Je spaart jouw energie weer op en dan ga je er weer tegenaan. Tien keer te hard natuurlijk. Communicatie met de buitenwereld is echt een hel soms. Als jij iemand leert kennen dan zeg je niet eventjes, “Hoi, ik ben Angel, by the way ik heb PTSS en Borderline. Leuk jou te ontmoeten!”. Alles kan maar, ik kan dat niet. Binnen mijn intermenselijke communicatie heb ik voornamelijk een tweestrijd. Deze strijd bestaat uit mijn grenzen niet kennen, alles zeggen en doen, of ik val dicht. Wat zou het toch fijn om te weten wanneer jij jouw mond moet houden of juist iets kan zeggen wat jij denkt. Tot de dag van vandaag, heb ik het gevoel dat niet veel mensen empathie hebben voor mijn situatie. Met mijn situatie, bedoel ik de mens die zich niet geaccepteerd voelt. Dit komt echter door onwetendheid. Men weet gewoon te weinig over geestelijke stoornissen. Het voelt als ik leef als een taboe, oh kijk maar uit voor haar. Ik heb gewoon geen zin om constant mijzelf the verantwoorden naar de buitenwereld. Het geeft een stikkend effect, waardoor stabiliteit krijgen meer onmogelijk wordt. Ik moet wel zeggen, dat mijn omgeving voornamelijk wel empathisch is voor zijn medemens. De dag dat ik Cat ontmoette, was ik zo nerveus. Ik was zo bang dat Cat mij drie keer niks zou vinden. Misschien had zij geen zin om de dag te spenderen met een meisje die zes jaar jonger is? Cat was heel zacht en aardig tegen mij. Zij gaf de ruimte om mijzelf te zijn, hierdoor was mijn angst voor een slechte indruk verdwenen. Het leek alsof Cat doorhad dat ik even tot rust moet komen om voorzichtig mij persoonlijkheid te vertonen. Ja, het klinkt slijmerig, maar waren er maar meer mensen als Cat. Wij kennen elkaar nu een paar jaar en dankzij haar platform heb ik nu de ballen om tegen jou, als TittyMag lezer te zeggen: “Hoi, ik ben Angel, by the way, ik heb PTSS en Borderline. Leuk jou te ontmoeten!”.< |
Meer zien van Titty’s Angel- Rose? Check de insta @_angelrose! |
