Jamaica, dan denk je misschien aan Rastafari. Aan een goede jonko, Bob Marley en get up, stand up for your right. De ultieme chillplek dus, waar iedereen helemaal zichzelf kan zijn. Maar die luxe geldt niet voor iedereen op het eiland. Jamaica staat in de top tien van de meest homofobe landen ter wereld en dus overleeft de LGBT-community achter de gesloten deuren van de kast.
In het extreem christelijke Jamaica is homoseksualiteit verre van geaccepteerd en is de afkeur zelfs zo in gebakken in de cultuur dat er in de wet is vastgelegd dat je voor het hebben van anale seks tien jaar achter de tralies kunt verdwijnen. Het openbaar lynchen en verkrachten van homoseksuelen is eerder regel dan uitzondering en blijft vaak ongestraft.
Nadat ze werd verstoten door haar familie en vrienden, haar baan verloor en zo zwaar bedreigd werd dat ze de straat niet meer op durfde, besloot Jennifer Clark twee jaar geleden naar Nederland te vluchten. “Ik was een doelwit geworden voor mijn hele buurt. Iedere dag stonden er mensen voor mijn deur te tieren en te schelden of ze gooiden bijvoorbeeld eieren tegen mijn ramen. Op straat werd ik aangevallen, verbaal en fysiek, ze spuugden letterlijk op me. Ik werd zo moe van het voortdurend op m’n hoede moeten zijn, de hele tijd over m’n schouder te moeten kijken of iemand me wil aanvallen. Ik wilde eindelijk mezelf kunnen zijn en gelukkig kan dat hier.”
Jennifer leefde zoals vele LGBT-ers in Jamaica lang in de kast. Ze trouwde met een man en samen kregen ze een dochter. Maar na een paar jaar huwelijk besloot ze dat ze de schijn niet langer op kon houden en dat ze in privésfeer open wilde kunnen zijn over haar geaardheid. “Ik wist wat de consequenties hiervan zouden zijn, namelijk dat veel van mijn vrienden en familie zich tegen me zouden keren. Maar de echte problemen ontstonden pas toen ik een bevriende collega op de hoogte wilde stellen. Ik had in een email aan haar niet op reply, maar per ongeluk op reply all gedrukt en mijn mail ging naar het hele kantoor. De volgende dag hoefde ik niet meer terug te komen.”
Maar een aanval op een gayfriend was voor Jennifer uiteindelijk doorslaggevend voor haar vertrek. “We woonden allebei in dezelfde wijk en inmiddels was het in die buurt al algemeen bekend dat wij allebei homoseksueel zijn. Toen hij, zonder iemand lastig te vallen, naar huis wandelde, werd ‘ie van achter aangevallen met een mes. Vervolgens begonnen steeds meer mensen op hem in te slaan en trappen. Hij is daar op straat overleden, alleen omdat hij homo was.”
De LGBT community heeft in Jamaica weinig instanties om om hulp te vragen als ze te maken krijgen met geweld en misbruik. De politie staat er om bekend dit soort misdrijven vaak ongestraft te laten passeren. Mensen worden weggestuurd met opmerkingen als ‘je zal het er zelf wel naar gemaakt hebben’ of ‘je kan ook wel een goed pak slaag gebruiken’.
De laatste jaren kan de gay community zijn stem wel steeds luider later horen via de gay rights organisation JFLAG. Ze kunnen steeds opener demonstreren en proberen via lobbying en door rechtszaken aan te spannen de discriminerende wetgeving in het land aangepast te krijgen.
“Ik ben na mijn ontslag direct actief geworden bij JFLAG, maar dat is nu nog vooral een symbolische stap. We kunnen op geen enkele manier echt invloed uitoefenen. In de laatste verkiezingen werd er wel gesproken over het aanpassen van wetten die vooral homoseksuelen targetten, maar actie komt er maar niet. De politici zeggen dat dat komt omdat ze hiervoor nooit de steun zullen krijgen van de mensen. Het is te diep ingesleten in de Jamaicaanse cultuur.”
Ondanks dat Jennifer het gevoel had dat ze haar broeders en zusters en de strijd voor gelijke rechten in Jamaica op gaf door te vertrekken, heeft ze geen moment spijt van haar keus.
“Ik was zo moe van het vechten en het voortdurend op mijn hoede moeten zijn. Ondanks dat het leven hier niet helemaal vrij is van discriminatie heb ik eindelijk het gevoel dat ik mezelf kan zijn, dat is zo’n luxe. Twee jaar geleden voer ik bijvoorbeeld voor het eerst mee met de gaypride. Wow! Dat er een feest is in dit land dat homoseksualiteit viert! Dat was zo’n bijzondere ervaring. Nu heb ik nog 1 ding op mijn verlanglijstje: Trouwen! Daar durfde ik op Jamaica niet eens van te dromen!”
