Een verhuizing staat voor de deur. Nou ja, op dit moment vooral nog in dozen. Terwijl ik door mijn kledingkast heenga kruipt er een gevoel naar boven wat ik al tijden probeer te onderdrukken. Ik ben uitgekeken op het grootste deel van mijn kledingkast. Maar nu ik deze kleren in dozen aan het stoppen ben is er geen ontkomen meer aan. Wat heb ik toch veel kleurloze, nikszeggende kleding. Wat moet ik ermee. Ik kom tot een besef, het is nu of nooit. Ik ga rigoureus kleding wegdoen die ik niet meer wil. Het is tijd om meer diva te gaan.
Elke dag is weer een nieuwe kans om er weer fantastisch uit te zien. Nieuwe outfits moeten worden gescoord. Dit is het moment. Het is 25 graden en ik heb een kast met 20 spijkerbroeken. Hoezo!? Dat past niet bij het imago wat ik compleet ontleen aan mijn nieuwe gouden bed. Daar hoort een totaal andere stijl bij. Je snapt misschien al wel waar ik heen wil. Tienduizend smoesjes bedenken waarom ik nu echt wel nieuwe kleren mag kopen. Even helemaal los. Maar deze fout heb ik eerder gemaakt. In één klap heel veel nieuwe kleding kopen is in mijn geval niet slim. Ik koop 20 dingen die op elkaar lijken maar nét even anders zijn. Om er vervolgens over een jaar naar te kijken en te denken: wat een eenheidsworst in mijn kast. Ik ben er wel weer klaar mee.
Soms zou ik echt iets meer diva willen zijn. Weten wat ik wil zodat ik het vervolgens kan eisen en met mijn ogen kan rollen als iemand het niet begrijpt. Jeetje, je weet toch wat ik wil? Hoe lang ken je me nou al? Mensen die mij een beetje kennen weten dat dit bij mij niet zo snel gaat gebeuren. Vandaag wil ik dit. Morgen weer wat anders. Enige eis die ik wel kan stellen. Shoppen doe ik alleen. Dat kan ik niet met anderen.