De aangename geur van nieuwe boeken dringt mijn neus binnen. Iets kopen hoef ik niet per se, maar verlangen doe ik wel. Ik sta in de deuropening van de boekenwinkel, niet wetende waar ik moet beginnen. Er zijn zoveel keuzes, zoveel woorden die ik wil lezen en verhalen om te ontdekken. Plotseling voelt 24 uur in een dag veel te kort. Had ik maar meer tijd en gebruikte ik die kostbare minuten maar wijzer. Er zijn dagen waarin ik uren voorbij laat gaan, starend naar een witte muur. Maar vandaag is anders; heel even droom ik weg in de rijen boeken die oneindig lijken.
Ik wil alles zien. Fictie- en non-fictieboeken, biografieën van oude rocksterren, vegetarische kookboeken, kinderboeken en zelfs de notitieblokken. Als je ervoor openstaat is inspiratie overal te vinden. Soms zit het in de simpelste dingen. Bijvoorbeeld het moment dat mijn ogen op ‘De reuzenperzik’ van Roald Dahl vallen, mijn favoriete boek als kind. De warmte die ik voelde toen ik het voor het eerst las, stroomt weer door mijn koude lichaam. Ik wil het opnieuw lezen in de hoop dat gevoel langer vast te kunnen houden. Alles is beter dan thuis nog een seconde langer te moeten staren naar die witte muur. Dus eindigt het verhaal bovenop de stapel met alle boeken die ik nog moet lezen.
Denkend aan die groeiende stapel, loop ik verder. Waarom wil ik zoveel, maar doe ik zo weinig? Is het gezegde ‘je ogen zijn groter dan je maag’ hier wellicht ook van toepassing? Koop ik meer dan ik lezen kan? Ik ben haast bang van wel. Maar toch ben ik ervan overtuigd dat die boeken in mijn kast niet alleen dienen als decoratie.
Ik zie ze ook als een bron van motivatie en inspiratie. Slechts één blik op mijn favoriete boek kan soms al genoeg zijn voor een nieuw idee. En een kort moment met dat ene herkenbare gedicht kan ervoor zorgen dat ik me gehoord voel, zonder zelf gesproken te hebben. Woorden zijn voor mij de toegang tot nieuwe, veiligere werelden. Een oase van stilte in de luide stad. Even staar ik niet naar de muur, maar naar nieuwe kennis en hoop. Soms is het fijn dat iemand anders precies op kan schrijven hoe jij je voelt. Wanneer je zelf de woorden niet kunt vinden, is er vrijwel altijd iemand die ze voor je op papier heeft gezet.
Ik loop naar de kassa met een nieuw boek in mijn hand en glimlach op mijn gezicht. Het is weer zo ver. Wéér ga ik hier weg met een verhaal dat toegevoegd kan worden aan mijn gigantische stapel. Maar dat is niet erg, want wie weet kijk ik er over een paar maanden naar en voel ik me geïnspireerd. Ik kijk naar mijn aanwinst en zeg heel even gedag tegen de witte muur die eens onoverwinnelijk leek.
