De kerstboom kan weer afgetuigd worden: het nieuwe jaar is begonnen en dat betekent ook dat het tijd is voor goede voornemens. Sportschoolabonnementen, nicotinepleisters en sapkuren. Ik heb de trend nooit helemaal begrepen. Als je slechte gewoontes gaat afbouwen, kan dat toch wanneer je wil? Toch kijk ik er in 2020 anders naar. 365 nieuwe dagen en een nieuw decennium geven je de ruimte om in zekere zin opnieuw te beginnen. De mogelijkheden lijken oneindig. Waarom zou je daar niet van profiteren?
2019 was niet mijn beste jaar. Ik beëindigde vlak voor kerst al het contact met mijn vader, wat een hoop emoties losmaakte waarvan ik niet wist dat ik ze had. Ik voelde me nergens meer op mijn plek en duwde iedereen waar ik om gaf weg. Ik had het gevoel dat ik er alleen voor stond, terwijl ik daar zelf eigenlijk de oorzaak van was.
Ondanks alle chaos had ik me wel één ding voorgenomen: ik zou elke maand minstens één boek lezen. Ik wist dat dit niet mijn hele leven ging veranderen, maar het was een haalbaar doel. Het is namelijk ook belangrijk om realistisch te blijven. Je kunt beter lekkere cupcakes bakken dan een mislukte taart van drie lagen. Straf jezelf ook zeker niet als je de sportschool een keer overslaat of geen tijd kunt vinden om dat ene boek uit te lezen.
Het is me uiteindelijk gelukt. Ik ben mijn doel zelfs voorbij gegaan. Maar dit heb ik niet gedaan door iets te forceren dat er niet was. Soms had ik zin om wel drie boeken te lezen en andere keren keek ik liever een cliché Netflix-film. En dat is ook oké. Ik ben geen vogel, dus waarom verwacht ik dan opeens te kunnen vliegen? Er is niks mis met babystapjes, zo zijn we inmiddels allemaal begonnen.
Dit jaar waag ik me toch maar eens aan het bedenken van goede voornemens. Baat het niet dan schaadt het niet. De komende twaalf maanden moeten en zullen beter worden. Maar wat kan ik daar zelf aan bijdragen?
Ten eerste wil ik doorgaan met mijn routine van één boek per maand. Je kunt namelijk nooit genoeg lezen. En ik zie het ook als een zekere vorm van ‘self care’: even verdwijnen in een wereld van woorden. Voornemens zijn namelijk niet alleen de veranderingen voor de buitenwereld, maar ook vooral van binnen. Hoe ik me voel is minstens net zo belangrijk als hoe geweldig ik het doe op school; en deze twee gaan ook hand in hand.
Hiernaast wordt 2020 het jaar waarin ik ga helen van mijn trauma. De afgelopen maanden heb ik een hoop nare herinneringen naar boven gehaald. Nooit eerder liet ik zoveel tranen. Dit was onderdeel van mijn verwerkingsproces, maar nu is het tijd om alles een plekje te geven. Het verdriet mag er nog steeds zijn, maar ik ga ook ruimte creëren voor blijdschap. Want wat is regen nog waard als daarna geen zonneschijn komt?
Het hoeft geen perfect jaar te zijn, ik denk ook niet dat dat mogelijk is. Misschien zou het leven dan zelfs saai worden. Maar ik wil me in ieder geval gelukkig voelen. En dat is absoluut een groot voornemen, maar ik geloof wel dat het haalbaar is. Ik kan dan misschien niet vliegen, maar dit heb ik in me. Wat hier precies voor nodig is, dat durf ik nog niet te zeggen. Maar zoals ik al zei: het is een langzaam proces.
Natuurlijk kan ik mijn lijst met voornemens nog veel meer uitbreiden, maar ik twijfel of ik mezelf daar een plezier mee doe. Als er iets is wat ik moeilijk vind, is het wel leven in het moment. Je zou kunnen zeggen dat ik een enorme ‘control freak’ ben. Dus misschien is mijn laatste punt op de lijst dan wel: maak je minder zorgen over de toekomst en geniet van het heden. Ik heb niet alles in de hand, hoe graag ik dat soms ook zou willen. Er zit ook een zekere schoonheid in het niet weten wat er komen gaat; en in 2020 ga ik die vinden.
