Een frisse start. Sommigen zouden er een moord voor doen, maar ik vind
het vooral moeilijk. Ik weet dat ik niet kan groeien als er nooit wat
veranderd, maar wat als ik eindelijk blij ben met wie ik ben? Het gezegde
‘why change a winning team’ bestaat toch niet voor niets?
Ik staar naar de lege pagina, waar het nieuwste hoofdstuk van mijn leven op me
ligt te wachten. De pen in mijn hand is klaar om nieuwe bladzijdes te vullen, maar
mijn hoofd wil niet meewerken. De tranen rollen over mijn wangen, op het blanco
papier. De gedachte dat, of ik het nou leuk vind of niet, de toekomst vanzelf op mij
afkomt, vind ik doodeng. Er is simpelweg geen enkele mogelijkheid om achter te
blijven. De klok tikt gewoon door, zelfs als ik besluit stil te blijven staan.
Langzaamaan zet ik dus toch maar de eerste woorden op papier. Ik begin met
potlood, want dit wordt mijn schets. Op deze manier hoeft het niet gelijk perfect
te zijn. Er is ruimte voor fouten.
Het enige dat ik nu nog tegen mezelf kan zeggen, is dat het vanzelf beter wordt.
Voor ik het weet verlaat ik deze plek weer en zal ik terugverlangen naar deze tijd.
Alle nieuwe omstandigheden worden ooit een keer onze versie van normaal.