Weet jij ook nooit wat je aan moet naar het politiebureau en sta je uren voor je kledingkast? Voel je je onzeker over je looks als je moet uitleggen waar je bent aangeraakt? Stop met zoeken, wij hebben de do’s en don’ts voor je op een rijtje gezet (ingekleed met onderzoeksdata en nieuws).
Do’s
- Kleed je vrouwelijk. Vrouw-zijn is namelijk de grootste oorzaak van je ongelukkige voorval. “Wereldwijd lopen vrouwen van vijftien tot vierentwintig jaar oud een grotere kans gedood of verminkt te worden door mannelijk geweld dan door kanker, malaria, oorlog en verkeersongevallen bij elkaar,” schrijft Nicholas D. Kristof in zijn onderzoek (o.a. te lezen in ‘Men explain things to me’ van Rebecca Solnit).
- Kleed je alsof je naar een sollicitatiegesprek gaat. Professionaliteit geeft aan dat je het meent. Wie weet word je zelfs serieus genomen! In Amerika zit slechts drie procent van verkrachters een straf uit voor hun daad (lees hier meer over Amerikaanse statistieken). In Nederland is er helaas geen data over.
Don’ts
- Het bovenste knoopje van je blouse open laten. Stel je voor. Eén van de weinige Japanse vrouwen die tijdens #metoo naar buiten trad over haar verkrachting, Shiori Ito, werd op social media rechtgezet nadat ze een knoopje van haar blouse had opengelaten. “On social media, people said leaving the top buttons of my shirt undone undermined my credibility or explained why I was raped.”
Go Japan… - Draag geen korte rokje. Onlangs gaf de verkrachter en moordenaar van Britse Diplomate Rebecca Dykes aan als verdediging dat hij het wel moest doen omdat ze “knap was en een kort rokje droeg.” Tja, en als hij het zegt. Zijn uitspraak werd uitgebreid vermeld in de Engelse en Nederlandse media.
- Ook een pyjama, Wonderwoman T-shirt of rode trui zijn uit den boze. In België is er een leerzame expositie over wat vrouwen droegen op de dag dat ze verkracht werden. Op de foto’s zie je genoemde kledingstukken.
Achtergrond
Toen ik aangifte van aanranding moest doen, heb ik een record verbroken: nooit eerder stond ik zo lang voor mijn kledingkast. Uiteindelijk werd mijn angst om beoordeeld te worden op mijn uiterlijk werkelijkheid. De agent vroeg me wat voor kleding ik aan had gehad. Het verkeerd beantwoorden van die vraag leek me te kunnen veranderen in een dader in plaats van slachtoffer. Uit mijn omgeving kreeg ik regelmatig dezelfde vraag. Het is een vraag die we niet moeten stellen. Het is een vraag die suggereert dat de wereld ‘goed’ is en ik iets verkeerd moet hebben gedaan om de aanranding te verdienen. Laten we reageren op basis van feiten (do!) en niet op de uiterlijke kenmerken van een vrouw in kwestie (don’t!).
