Op 7 juni is het zover! Mijn eerste gevecht, op 39-jarige leeftijd klim ik de ring in. Al staat zoiets altijd op losse schroeven omdat er geen wissels zijn in het geval van ziekte of blessure, zoals in teamsport. Er staan geen rijen “ring ready” dames in de wacht… Een potentiële tegenstander wordt besproken en al is ze nog niet bevestigd, het zorgt er wel voor dat ik hier niet zo voluit kwetsbaar durf te schrijven zoals ik eerder deed. Dit bewaar ik even tot na het gevecht, ik hoop dat je even wilt blijven hangen voor die afsluitende juni column met alle juice uit deze achtbaan, want voor haar houd ik even mijn “wrecking ball” imago hoog 😉
Vandaag krijg je een inkijkje in de “tunnel”. Die is niet zo kwetsbaar, eerder een beetje gestoord.
Als ik op straat kennissen tegenkom en hen vertel dat ik ga vechten, krijg ik regelmatig de vraag “oh wat leuk, train je een paar keer per week”? Net zo vaak trouwens een “oh wat heftig”, maar we gaan even in op de eerste. Je moet begrijpen dat ik vanaf bijna nul moest beginnen. Ik kan natuurlijk niet in vier maanden klaar zijn om een potje te knokken met een meid als ik af en toe eens train. Mike Tyson legt in een podcast met Joe Rogen uit dat “ring conditioning” een heleboel levels boven “fit en in vorm” bungelt. Bij een klap op je lever is al je lucht is weg en toch zul je door moeten! Zenuwachtig een high intensity training doen, daar komt het op neer. Gelukkig hoef ik als amateur geen 12 rondes te doen. Pfiew.
Het gevechtsklaarstomen komt voor mij naast drie of vier sparsessies aan op zes dagen in de week, soms meermaals per dag trainen. Techniekles, krachttraining, yoga, conditietraining, zijn allemaal nodig om me beter te maken, heel te blijven en het te redden straks.
Dat zorgt er ook voor dat mijn leven er heel anders uitziet dan een paar maanden geleden. Dat betekent dat veel get togethers, evenementen, feestjes, verjaardagen en etentjes buiten de muren van mijn tunnel belanden. Dat al deze dingen, waar ik normaal bijna nooit nee tegen zeg, voelen als hindernissen op mijn weg naar de ring. Dat ik het liefste alles zou willen cancelen en dat zelfs een huwelijk op een waddeneiland en een familieweekend in de Achterhoek voelen als een blokkade op de route naar de arena waarin ik me hoe dan ook zal begeven in juni.
Ik wil het liefste alleen maar trainen, eten en slapen en naar boksfilms en video’s kijken, lezen over boksen, luisteren naar podcasts met vechters. Beter worden, groeien fysiek en mentaal, mijn skills ontwikkelen. Niet voor eeuwig uiteraard, maar ik geniet ervan om de “tunnel” in te duiken op weg naar dit doel. Ik geniet van regelmatig, gezond en gedisciplineerd leven, van die onderdompeling, van een focus weg van al het lelijke op deze brandende aardbol.
Ik weet ook dat ik dan bloei. Ik ben een overgevoelige struisvogel met een voorkeur voor vechtsport en het is eerlijk gezegd de redder in nood van mijn mentale gezondheid.
Natuurlijk zijn er dipjes, maar het geeft een goed gevoel die discipline en focus. Het is het lekker om op je 39e fitter en sterker te zijn dan je op je 29e was.
Helaas ben ik geen topsporter die zich een acht weeks trainingskamp kan veroorloven. Ik heb meer dan een fulltime baan, een relatie en vrij ruime sociale kring. Dagelijks dient zich afleiding aan. Ieder weekend mogelijkheden tot van alles tussen koffiedates en een nacht lang naar de getver en niet alles kan wijken voor mijn bokstraject. Dat vind ik lastig want ik wil er alles aan doen om straks de beste te zijn tussen die touwen, een mooie show te geven en er niet al te gehavend uit te komen.
Eliud Kopchoge’s “vitamin N” quote schalt door mijn hersenpan, de snelle loper zijn pleidooi over het belang van “nee” zeggen als je iets wilt bereiken.
Mijn vechtershart verlangt naar een geplaveide weg, maar dealt voorlopig met een obstakel run door de modder, want families komen samen, vrienden trouwen en ik houd van ze.
To be continued…
Door onze Tittymag columnist Marije Boomsma
