Nog even. Nog heel even knallen en dan heb ik weer tijd voor leuke dingen. Over twee maanden kan ik pas afspreken want dat ene project heeft nog iets meer aandacht nodig en ik denk achteraf gezien dat het toch beter is als ik dat andere gewoon zelf doe. Ik neem het wel over, daar maak ik nog wel even plek voor. Nog even en dan heb ik weer ruimte voor mezelf.
Maar voor nu, heb ik alles onder controle. Echt.
Midden in de drukte die zich vaak ophoopt zo vlak voor de zomer, richt ik me star op de strak getrokken touwtjes die ik allemaal in handen heb. Ik mis de feestjes, de borrels, de uitjes van mijn lieve vrienden en verpieter achter m’n laptop, vergezeld door een dosis treurigheid en beginnende RSI die binnensluipt van mijn schouder en afdruipt naar m’n middelvinger. Jammer, want juist die vinger zou ik eigenlijk wat vaker mogen gebruiken.
Dikke vinger naar hoe moeilijk je het je weer even maakt, Sas. Groepsprojecten worden niet zomaar afhankelijk van één persoon, dat doe je toch zelf. Mooi dat je een waardevolle bijdrage kan leveren hoor, daar niet van. Maar afdragen aan een ander en samenwerking an sich zijn juist de skills die je hierbij zou kunnen leren. Allemaal leuk en aardig dat je projecten slagen, maar het leven raast aan je voorbij zonder dat je er erg in hebt.
Gun jezelf de vrijheid om te ontspannen, om gek te doen en om je geest weer even tot rust te laten komen, want zelfs dhr. U. Bolt kan de snelheid van jouw tollende gedachten niet bijhouden. Ik weet heus wel dat je het ook een lekker gevoel vind om zo bezig te zijn. Je bent on fire. Maar het gevaar met vuur is, dat het op kan branden. Juist nu je lekker gaat moet je de vrije momenten waarborgen, zodat je je energie voedt met de mooie momenten die al dat harde werk zo waard maken. Dus, steek af en toe die middelvinger op naar een nieuwe opdracht, en fuck die controle. Pak de vrijheid die je zo gelukkig maakt.
