Sinds ik 21 jaar ben geworden, ben ik meer buiten mijn comfortzone gaan leven. En dan denk ik vervolgens altijd: dit had ik veel eerder moeten doen.
Ik was zó zenuwachtig toen ik voor het eerst alleen op vakantie ging. Alleen naar Finland, was dat wel iets voor mij? Ging ik dat echt doen? Maar: een vriend van mij liep daar stage en spoorde me aan om langs te komen. Dus daar zat ik dan, twee weken later, in het vliegtuig onderweg naar Helsinki. Ik voelde me echt de main character.
Pas als je alleen reist, kom je erachter of het iets voor jou is. Ik vond de vrijheid ontzettend fijn, maar als het niets voor je is, ben je daar ook meteen achter. You will never know until you try! Ik wilde dat ik dit veel eerder had geweten en had aangedurfd.
Iets wat in het begin een beetje awkward aanvoelde, was om mezelf mee uit eten te nemen. En dan heb ik het niet over lunchen, maar echt uitgebreid avondeten in een restaurant. Je moet echt dikke schijt hebben aan al die mensen die je aanstaren omdat je alleen eet. Wat dat betreft is Parijs de perfecte stad om heen te gaan als je dit nog spannend vindt. Het is daar zó heerlijk om al die locals in hun eentje op het terras te zien, lezend in hun boek met een hapje eten erbij. Hiervan heb ik geleerd dat je niemand nodig hebt om het leuk te hebben.
Een ander cliché is het uitproberen van nieuwe hobby’s. Ik was altijd al aan het dagdromen over het leren van een nieuwe skill – iets waar ik beter in kon worden. Wat me tegenhield, was altijd mijn leeftijd. Ik dacht dat ik al van jongs af aan op pianoles had moeten zitten. Maar dat is een angst waarvan ik mezelf inmiddels heb losgemaakt. Natuurlijk heeft iemand die al vanaf diens derde op pianoles zit een streepje voor, maar je bent nooit te oud om nieuwe dingen uit te proberen en ontdekken.
