Ik heb wel vaker nagedacht over hoe het zou zijn als een dierbare de wereld ging
verlaten. Niet op een verkeerde manier, meer omdat het mij nooit was overkomen en ik mij probeerde in te leven in de situatie van vrienden. De laatste waar ik om had gerouwd was mijn oude hond een aantal jaar geleden. Weet ik hoe ik mijn emoties moet tonen? Ga ik de realiteit kunnen accepteren?
Toen mijn moeder op een gegeven moment thuis kwam met het nieuws dat het steeds
slechter ging met mijn opa wist ik dat ik binnenkort antwoorden ging krijgen op die vragen.
De weken die hierop volgde werd ik door mijn moeder constant geconfronteerd met het feit
dat hij kwam te overlijden. Ik snapte dit wel, omdat ze graag wilde dat ik hem nog ging
bezoeken voordat het te laat was, maar hierdoor werd ik óók constant geconfronteerd met
de dood zelf.
Waar ik doodsbang voor ben.
Iedereen vast wel, tot een bepaald punt, maar bij mij is het zó hinderlijk dat ik bij elke
gedachte erover een paniekaanval moet onderdrukken.
Ondanks dat deze gevoelens zo heftig zijn heb ik ze niet uitgesproken, omdat het egoïstisch voelde tegenover mijn moeder die op het punt stond haar vader te verliezen. En als ik het hier soms over heb dan lijkt het alsof ik alles weer over mijzelf maak.
De laatste momenten met mijn opa zag ik dat het leven uit hem aan het sijpelen was. Hij
vertelde dat hij nog wel een keer bij mij kwam eten terwijl we allemaal wel wisten dat dat er niet van ging komen. Bij de uitvaart kon de familie ondanks de verdrietige sfeer nog wel
flauwe grapjes maken. Maar bij de echte ceremonie hield ik het niet droog.
Om dan een antwoord te geven:
Ik was aan het eind van de dag ook zo moe, mentaal en fysiek. Dus, ja, ik weet hoe ik mijn
emoties moet tonen en accepteerde de realiteit al vrij snel. Mijn zakken zaten vol met
gebruikte zakdoekjes aan het eind van de uitvaart. En ik hoop dat ik dit nog lang genoeg niet nog een keer hoef mee te maken.
Meer weten oover Reina? Volg haar dan zeker op Instagram!
