Met een strak gezicht bleef ze mij aankijken toen ik vertelde over mijn nachtje uit. Mijn woorden spreek ik steeds zachter uit. Blij is ze zeker niet, ondanks dat we ‘het uitgaan’ hebben besproken. Ik vraag aan haar of ze anders zou reageren als ik een jongen was. Het blijft stil en ik weet het antwoord nu wel. Uhh.. Double standerd much?
De double standerd tussen man en vrouw heerst nog in mijn omgeving. Zeker onder de jonge vrouwen en meisjes. Ook al wil ik dat niet altijd even zelf toegeven. Het gaat om de kleinste dingetjes, zoals vrienden zijn met jongens tot late gezelligheid met vriendinnen. Jongens hoeven nergens zorgen over te maken. Wanneer ik maar een schrijntje van die vrijheid wil, wordt er gelijk raar naar mij opgekeken en tegen mij gezegd dat ik normaal moet doen. Ik word letterlijk beschaamd omdat ik dezelfde vrijheid wil.
Neem mijn moeder bijvoorbeeld, ze heeft vaak genoeg gepreekt dat ik mijn eigen leven moet leiden. Maar als het er echt op aankomt, deinst ze toch terug van haar ‘vrije’ meningen. Dan grijpt ze gelijk naar haar beruchte tactiek om mij schuldig te laten voelen door het geloof erbij te halen of wat ‘andere mensen’ wel niet van mij zouden vinden. Wat mij mateloos irriteert tot op het punt dat ik nu dit soort gesprekken volkomen vermijd of oppervlakkig houdt.
Het zou hypocriet zijn als ik zeg dat ikzelf helemaal niet zo ben, want met een bias opgroeien en die verbreken kost tijd en veel zelfreflectie. Ik betrap mezelf nog op sommige momenten met precies dezelfde meningen die ik zo veracht. Vooral als het gaat om dingen die ík als grensoverschrijdend ervaar. Gelukkig heb ik nog alle tijd om deze te doorbreken voordat ik mijn kinderen op de wereld zet.
