Het zou toch is helpen als je niet elke keer iemand nodig had om je gevoelens bij neer te leggen. Net als ze zingen in dat ene lied. Een oceaan om je hart in te luchten. Dan zou ik gewoon even mijn gevoelens los kunnen laten zonder iemand er mee te kwetsen. Dan houd ik geen dingen meer achter. Dan zou de oceaan mijn gedachtes en gevoelens opslokken en weer vergeten, en voelde ik me alweer een stukje lichter.
Ik loop elke dag wel weer met nieuwe dingen in mijn hoofd die me niet met rust willen laten. Misschien komt het omdat ik me gewoon te veel druk maak, of omdat ik dingen niet los kan laten. Maar het voelt in ieder geval alsof de gedachtes, één voor één, mij neer willen halen. Of ervoor willen zorgen dat mijn dag om 9 uur ’s ochtends al verpest is. Muziek is dan ook het enige wat die gedachtes een beetje weg zingt, maar ze komen altijd wel weer terug.
Het moment dat ik die nare gedachtes begon te ervaren, was ik het compleet eens met dat ene lied. Want hoe fijn zou het zijn als je je eigen oceaan had om mee te praten? Dan zouden mijn voeten het zand in zinken terwijl ik elk klein ding dat me dwars zit, doorgeef aan het stille water. Die oceaan zou zo lang luisteren als ik nodig heb, zonder enig woord terug te zeggen of gekwetst te raken. Dat is wat ik nodig heb als mijn hoofd weer eens overloopt met gedachtes.
Toch heb ik geen oceaan om dat voor me te doen, maar wel duizenden Word bestandjes die ik kan openen wanneer ik wil. Ik stort me op de lege pagina’s en vertel elk leeg blaadje wat er in me om gaat en waar het elke dag wel een keer misgaat. De oceanen aan pagina’s zijn wat mij helpen om aan het eind van de dag een punt achter die gedachtes te zetten.
