Mijn dochter, in een opwelling zei ik tegen je dat ik wel wat wilde schrijven voor het feministische platform waar je voor werkt. Waarom weet ik nog steeds niet helemaal, maar nu hang ik en zal ik het doen ook.
Het idee was een brief aan jou, of zelfs een paar, omdat er zoveel dingen zijn die ik je zou willen vertellen. En een brief is een mooie vorm, net of je naast me zit en ik tegen je praat. Dus hierbij poging twee.
Ik moest denken aan je schooltijd, specifiek de lagere school. Je werd gepest. Niet eens omdat je als klein bruinig meisje met zwarte haren nou buitengewoon opviel op die openbare school in Buitenveldert, die bevolkt werd door een bonte verzameling van kinderen van verschillende komaf en sociaaleconomische klasse. Ook niet omdat je ergens in uitblonk of juist in achterliep. Evenmin omdat je uit een gezin met gescheiden ouders kwam, dat kwamen namelijk de meeste kinderen in je klas. En ook niet omdat je geen schoolmelk had of niet uit de buurt kwam maar uit Nieuw-West.
Nee, je werd gepest gewoon omdat het kon en het de pestertjes het veilige gevoel gaf dat zij het tenminste zelf niet waren die werden gepest. Het waren van die vale koters die thuis te weinig aandacht kregen of die naar een afwisseling in hun kleurloze kleine bestaantje zochten. Een verzetje, dat was je.
Bikkel als je was, zei je er thuis nooit wat over en droeg je het vrouwmoedig in je eentje. En ik zou volledig onwetend door het leven zijn gegaan, als je niet op een dag volkomen onverwachts uitbarstte dat je Kerst haatte en het niet wilde vieren. Voor iemand die al in november die vreselijke cheesy kerstmuziek begon te luisteren, wensenlijstjes maakte en met kerstsokken rondliep, was dat een opvallende uitlating. En ik ging doorvragen.
Het triggerde iets in mij, een herinnering aan hoe ik vroeger zelf werd gepest, het gevoel van onmacht dat ik had. En een enorme boosheid omdat het jou, mijn dochter, nu ook overkwam. Ik zag je verdriet en frustratie en even kwam dat oude gevoel van onmacht terug. Maar nu was ik ouder, groter, machtiger en vastbesloten om hier wat aan te doen. Ik was zo ontzettend woest, mijn eerste gedachte was dat ik die stumperige pesters op school zou opwachten, aan hun rugzakje zou optillen en eens helemaal verrot zou schelden. Niet handig natuurlijk en bovendien mocht ik dat als nette ouder helaas niet. Dus ben ik braaf met de juf gaan praten, die natuurlijk van niks wist, voor het eerst hoorde dat er gepest werd in haar lieve klas en zich niet kon voorstellen dat dat echt gebeurde. Maar ze zou wel eens op gaan letten. Zou tijd worden. Totaal onbevredigend dus en mijn behoefte om de pestende hoolies bestraft te krijgen, groeide alleen maar. Ik heb nog wat dreigende woorden gesproken, maar dat was het.
Naar de directeur dan maar, die zo nodig nog lamzakkeriger reageerde. De school had een anti-pestprotocol, dus daar werd streng op gelet. Wist ik zeker dat je het niet had uitgelokt? Of misschien moest jij, mijn dochter, maar op een weerbaarheidstraining. Hoewel hij natuurlijk ter plekke door de grond in één of ander donker hol had mogen zakken, was het ook een goede gebeurtenis.
Er barstte iets in mij, waardoor ik alle keurige conventies liet vallen en een tien minuten lange tirade heb gehouden waarin ik hem duidelijk heb gemaakt dat hij als leider van deze school hoorde te gaan staan voor alle kinderen. Dat de makkelijke, schandalige weg was om te veronderstellen dat het jouw eigen schuld was. En dat hij voorop zou moeten lopen in de strijd om pesten aan te pakken, uit te roeien en aan alle pestende koters te laten zien dat dit een no-go area was. Zero tolerance, punt.
Ik heb hem in totale verbijstering achtergelaten. Hij heeft de pesters en jou voor een gesprek bij zich geroepen en de juf toegesproken dat ze beter op moest gaan letten. En jij? Jij hebt gewoon de kerstboom helpen optuigen, op kerstsokken rondgelopen en wensenlijstjes gemaakt.
