Het volgende wordt vaak gezegd door velen onder ons: “Familie is voor mij het allerbelangrijkste.” Ik vraag mij nog steeds af waarom we dit doen? Wellicht voelen we ons verplicht om familie voorop te stellen? Of zijn deze gevoelens aangeleerd? Om dit te achterhalen moet ik misschien de vraag aanpassen, zodat we kunnen kijken naar wie of wat familie precies is, en wat het betekent voor ons als mensen; voor ons als individuen.
Een korte tijd geleden schreef een vriend een mooi gedicht voor mij, over familie en vriendschap. Een andere uitspraak die velen doen is: “Familie kies je niet, hier word je mee geboren.” en “Vrienden zijn degene die je zelf kiest.” Dit lijkt wel te kloppen, maar kunnen we ook niet gewoon onze eigen familie kiezen? Doen we dat dan niet, al is het onbewust?
Nadat ik had besloten om de band met mijn familie te verbreken, wat tevens te vergelijken was met een ‘toxic relationship’, besefte ik dat ik mij ondertussen had omringd met vrienden, die als de tijd passeerde, mijn familie waren geworden, ‘handpicked’, zoals mijn vriend dat benoemt in zijn gedichtje. Voorheen, wanneer ik mijn familiesituatie uitlegde aan nieuwe mensen, kennissen en bekenden, dan kreeg ik vaak de opmerking: “Dat lijkt me erg moeilijk, geen relatie met je familie, want familie is immers de belangrijkste pilaar in je leven, toch?” Ik lach dan, knik, en antwoord: “Familie kan je kiezen, en die van mij bestaat toevallig uit mijn beste vrienden.”
Vanuit huis kreeg ik mee dat je nooit moest bouwen op mensen die geen familie zijn. Ik vertrouwde dan ook niemand, niet eens mijn vrienden. Niemand thuis begreep mij, omdat ik opgroeide in een cultuur die erg verschilde met mijn cultuur. Ik kreeg andere interesses en als ik dit thuis probeerde uit te leggen of erover wilde praten, was niemand bereid ernaar te luisteren. Langzamerhand opende ik mijzelf naar de mensen in mijn omgeving en creëerde ik een ‘safe space’ met vrienden die ik zelf had uitgekozen en kon beschouwen als mijn nieuwe familie. Dit waren mensen die mij begrepen, accepteerden, respecteerden en mij wilden helpen.
Toen ik besloot om voor mezelf te kiezen en alleen te gaan wonen, durfde ik die stap in eerste instantie niet te zetten. Niet omdat ik de motivatie niet had of het niet wilde, maar omdat ik wist dat ik er dan ineens alleen voor zou staan. De familie die mij heeft grootgebracht, de mensen met wie ik bloed en DNA deel, zouden het nooit accepteren, ook al zal deze stap mij dichterbij een gevoel van blijdschap en geluk brengen, omdat je namelijk volgens hen, je familie niet zomaar verlaat.
Mijn echte familie, mijn ‘handpicked’ familie, zijn er altijd voor mij geweest en bleven ook proactief aanwezig in mijn leven, ondanks de chaos en spanningen. Zij vochten mee met mijn strijd, want familie wordt niet bepaald door bloed of DNA, maar door mensen die bereid zijn voor je te vechten en je liefhebben; door mensen waarvoor jij bereid bent hetzelfde te doen, en dit is dan ook het antwoord op mijn vraag, waar ik te lang naar opzoek was.
“Family could be nice,
but I’d much rather choose friendship,
handpicking my friends,
like I would be the brightest apples,
cherishing them for the time
they will be in my life,
and keeping them forever,
and always on my mind”