In 2018 organiseerden wij onze allereerste Titty Talk: een first date met 40 feministen. Een inspirerende ontmoeting tussen activisten, feministische organisaties, kunstenaars en journalisten. Allemaal proberen ze op hun eigen manier een positieve verandering teweeg te brengen. Alleen wie zijn die feministen nou eigenlijk en waar staan ze voor? Wij stellen je ze voor in onze reeks: De feministische beldate! Dit keer spreken wij met hoofdredacteur van evajinek.nl: Lizzy van Hees.
Wat is feminisme voor jou?
“Ik dacht vroeger altijd dat feminisme ging over gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Ik focuste me daarin vooral de ‘vrouw’. Nu weet ik dat als we alleen streven naar gelijkheid tussen mannen en vrouwen, dat we er dan nog steeds niet zijn. Feminisme was te lang uitsluitend een witte vrouwenbeweging en daardoor werd een hele grote groep mensen buitengesloten. Ik zou nu zeggen dat feminisme alleen écht feminisme is als het ook intersectioneel is. Het gaat over gelijkheid voor alle mensen. Ik denk dat we er daarom naar moeten streven dat iedereen zich mag uiten en ontwikkelen zoals diegene dat zelf wil, zónder de vrijheden van een ander te beperken.”
Waar staan we volgens jou qua feminisme anno 2022/2023?
“Dit is een hele interessante tijd is qua emancipatie. Als je het vergelijkt met zestig jaar geleden, zijn we nu heel ver gekomen. Maar je ziet nu ook dat de vrijheden die wij vanzelfsprekend vinden en voor lief hebben genomen weer onder vuur komen te staan. Kijk naar het recht op abortus in Amerika. Elk stapje vooruit, roept een tegenbeweging op. Andersom gebeurt hetzelfde, dat zie je ook aan de uitslagen van de midterm-verkiezingen in de VS; progressieve stemmers hebben gelukkig van zich laten horen. Ook heb ik het gevoel dat feminisme een beetje een trend is geworden, wat ik vaak marketingfeminisme noem. Mensen en bedrijven spelen strategisch in op het maatschappelijk probleem. In een bedrijven wordt dan bijvoorbeeld met hippe neonletters #girlpower of #sisterhood aan de muur gehangen, en dan achteroverleunen en denken dat je daarmee een verschil maakt. Dat is natuurlijk niet zo. Ik ben blij dat er steeds meer mensen zijn die zichzelf feminist noemen, maar ik ben soms bang dat we een beetje kwijt zijn voor welke rechten we nou werkelijk aan het strijden zijn. We mogen met z’n allen wel weer wat bewuster worden van waar we precies voor opkomen, welke rechten we verdedigen en wie we niet mogen vergeten.’’
Op het platform van Eva Jinek schrijf je het liefst over vrouwenzaken en zelfontwikkeling, waar komt deze passie vandaan?
“Ik schrijf graag over vrouwenzaken sinds ik tijdens mijn studie een minor in genderstudies heb gedaan. Ik merkte daarna dat ik in al mijn essays voornamelijk focuste op vrouwen, feminisme en genderrollen. Mijn masterscriptie ging bijvoorbeeld over hoe abortus aan bod kwam op Amerikaanse televisie. Ik heb ruim vijf jaar geleden gesolliciteerd als stagiair bij de online redactie van Eva Jinek en haar pijlers waren toen voornamelijk gericht op identiteit, Amerika en feminisme. Voor mijn gevoel kwamen al mijn interesses hier samen. Deze eerste werkervaring is heel vormend geweest; het hielp natuurlijk ook dat ik ging werken voor iemand die het zelf zo ver heeft geschopt in haar carrière. Vrouwen zijn op veel plekken – ook in de media – vrij simplistisch en platgeslagen neergezet: als lustobject, buurvrouw, moeder, beste vriendin of ‘the other woman’, maar bijna nooit als volledig individu, met alle complexe gelaagdheid die daarbij hoort. Gelukkig komt hier steeds meer verandering in. Ik vind het zo interessant om te zien hoe een mens leeft, denkt en voelt. Dat wil ik ook van vrouwen weten. In mijn ogen zijn vrouwenzaken en zelfontwikkeling heel erg aan elkaar gelinkt, of in ieder geval in mijn leven. Bij zelfontwikkeling of persoonlijke groei kijk je naar jezelf, reflecteer je op jezelf en durft jezelf kwetsbaar op te stellen. Alleen als je ook eerlijk durft te zijn over wat je niet goed doet of kan, als je ook lelijk durft te zijn… ‘onaf’ of een work in progress, blijf je je als mens volledig ontwikkelen.”
Bij Eva Jinek schrijf je ook over falen, in deze interviews bespreek je de royal fuck-ups van de gasten. Waarom vind je het belangrijk dat dit wordt beschreven?
“Het is ontstaan door de podcast How to fail die Eva en ik altijd luisterden. In de podcast interviewt Elizabeth Day haar gasten altijd met dezelfde soort vragen over hun faalmomenten. Een hele leuke invalshoek, vind ik, omdat je eigenlijk meteen de diepte in gaat. Eva en ik hebben deze podcast helemaal plat geanalyseerd en zijn nog steeds eindeloos gefascineerd door de ruwe randjes van mensen en hoe juist die moeilijke momenten vormend zijn voor iemands leven. Dat zie je ook terug in Droom groot, het boek waar we samen aan werketen.
Vaak lees en hoor je in interviews alleen de succesverhalen van de mensen. Bijna een opsomming van iemands cv, alles wat diegene heeft bereikt, van de ene mijlpaal naar de andere. Door het zo plat te slaan creëer je best veel afstand. Als je een interview leest van iemand tegen wie jij opkijkt en je leest alleen de succesverhalen, kan je al snel denken: het gaat mij nooit lukken om hetzelfde te bereiken. Vanuit de overtuiging dat succes bij niemand een rechte weg omhoog is, is deze rubriek ontstaan. En het is heel leerzaam om zo’n gesprek met iemand aan te gaan. Ik maak het al bijna drie jaar en vind het nog steeds een heerlijk startpunt voor een gesprek. Het is ook zo mooi om te zien dat falen voor iedereen een andere betekenis heeft. Zo zei Splinter Chabot ooit tegen mij: ‘Eigenlijk zit het falen in het steeds maar niet durven’. Dat inzicht beklijfde, het iets wat mensen misschien liever niet willen horen, omdat er nog zoveel mensen zijn die zich laten leiden door angst en onzekerheid.”
Wie is jouw voorbeeld?
“Ik denk dat mijn voorbeeld Shonda Rhimes is. Rhimes was de showrunner van onder andere Grey’s Anatomy, Scandal en How to get away with murder. Ik heb mijn scriptie over haar geschreven omdat zij baanbrekend is geweest in haar vakgebied. Zij was een van de eerste die in Hollywood blind casting heeft toegepast. Vanuit de audities bepaalde zij wie welke rol kreeg, ze had bij voorhand geen idee welke culturele achtergrond, etniciteit of gender er in de serie voorkwamen. Ze kijkt puur naar de performance die iemand levert bij de audities. Hierdoor zijn haar series altijd erg divers qua casting en verhaallijn. Wat ik ook zo vet vind aan haar is dat zij lak heeft aan hoe het ‘hoort’. Dat zie je ook aan de cast van Bridgerton, waar sommige mensen hun wenkbrauwen bij optrokken. En Rhimes biedt ruimte aan de complexiteit van haar vrouwelijke personages. Ze schuwt de lelijke kant niet, van overmatig drankgebruik, overspel, of algehele onuitstaanbaarheid. Vriendschappen, relaties, en eigenlijk alles waar mensen – ook vrouwen – mee dealen, neemt Rhimes mee in haar series. En ze is niet bang om politieke statements te maken. Bijvoorbeeld over een First Lady die een abortus ondergaat.”
Hoe kunnen wij volgens jou de wereld inclusiever en gelijker maken?
“Ik denk dan vanuit twee uitersten. Aan de ene kant moet er een heleboel vanuit Den Haag komen, ben ik bang, want alleen maar met goede individuele bedoelingen gaan we er niet komen. Dat zie je ook aan de grote klimaatuitdagingen waar we als wereld mee te maken krijgen. Voor sommige problemen, zoals representatie en de loonkloof, zijn er grotere (paarden)middelen nodig om het op te lossen. Aan de andere kant denk ik ook dat we zelf wél op een bewuste manier bezig kunnen zijn met feminisme en gelijkheid. Luister om je heen hoe erover wordt gesproken en zeg er wat van als iemand een ongepaste grap maakt. Durf voor je collega of vrienden of een vreemde op te komen als dat nodig is. We moeten naar onszelf durven te kijken: in hoeverre staan we anderen toe om te zijn wie ze zijn en zich te uiten zoals zij dat willen?”
Meer weten over Lizzy van Hees? Volg haar dan zeker op Instagram!