Daar zit ik dan, op de rand van mijn bed. Twijfelachtig over hoe de komende weken zullen verlopen. Drie weken thuis, geen school om naartoe te gaan. Mijn dagelijkse routine is plotseling verdwenen. Wat nu? Hoe ga ik verder zonder mezelf gek te maken? Hoe overleef ik het om zo lang alleen te zijn met mijn eigen gevoelens en gedachten?
De eerste twee dagen gaan prima. Ik kijk Gilmore Girls en eet Indomie, niet heel anders dan mijn ‘normale’ weekenden. Maar toen kwam zondagmiddag die persconferentie en voelde het opeens wel heel benauwend. Een groot kop thee drinken, vroeg slapen en de situatie per dag aankijken, zeg ik tegen mezelf. Wat er ook gebeurt, ik heb het niet in de hand.
Maandagochtend word ik wakker in een staat van paniek. Wat als ik dit wil doen of als er dat gebeurt? Wat dán?! Het huis begint steeds kleiner te worden en mijn hoofd groter. Er is veel te veel ruimte om na te denken. Ruimte die voorheen ingenomen werd door lessen en schoolopdrachten.
Ik zie nu in dat het eigenlijk best fijn is om af en toe druk te zijn, geen tijd te hebben om jezelf gek te maken. Ik besluit dat meer te gaan waarderen, wanneer deze vreemde periode voorbij is. Want er zal een einde aan komen, dat moet ik goed onthouden.
Ik heb wat werk gedaan gekregen en kan eindelijk de ruimte vinden om mezelf te laten ademen.
Ik herinner me dat ik ooit een lijst maakte, samen met mijn psycholoog, over wat ik kan doen in tijden dat ik me slecht voel. Vandaag is het moment aangebroken dat deze goed van pas komt.
Ten eerste moet ik vermijden dat ik de hele tijd in mijn pyjama rond ga lopen. Het is super verleidelijk als je niet lekker in je vel zit, zeker in zelfisolatie. Maar toch helpt het mij dan om juist wél een spijkerbroek en een trui aan te trekken. Zo voel ik me een klein beetje meer mens in deze vreemde tijd. Kleine stappen die je verder helpen zijn grote stappen.
Elke minuut waarin ik even niet denk aan alles wat er fout gaat of kan gaan, is waardevol. Dus kan ik ook mijn nagels lakken. Hierna zien mijn handen er gezelliger uit en voel ik me een stuk productiever.
Tot slot is het slim om mijn gedachtes op papier te zetten als mijn hoofd tien verschillende kanten op gaat. Even al mijn frustraties, angsten en gevoelens letterlijk van me af schrijven. Zelfs al is het maar één woord. Dan is het er in ieder geval uit.
Natuurlijk zijn dit niet de meest baanbrekende ideeën en voel ik me hierna niet per se geweldig. Maar het is wel belangrijk om mijn hoofd bezig te houden en te vullen met positieve gedachtes.
Ik zit thuis met mijn moeder en zusje in zelfisolatie en toch kan ik me erg alleen voelen. Er gebeurt een heleboel en tegelijk helemaal niks. Ik kan het allemaal niet zo goed plaatsen. En dat is helemaal niet gek, want we zijn het niet gewend om zo lang en vaak binnen te zitten. Maar dit betekent wel dat mijn hoofd van mij vraagt om zich tijdelijk anders in te stellen. We zijn inderdaad beperkt in wat we binnenshuis kunnen doen, maar het is ook een kans om creatief te worden. Focussen op alles wat er nog wél mogelijk is, in plaats van wat nu even niet gaat. Rustig aan en wees lief voor jezelf. Geef jezelf alsjeblieft die knuffel die je van anderen even niet krijgt.
