Eén keer in de twee maanden lig ik op een met handdoeken beklede stoel bij de laserkliniek om haartjes weg te laten laseren. Ik weet eigenlijk niet meer waarom ik het doe, want het is hartstikke duur en trouwens ook helemaal niet leuk. Ik heb scheren eigenlijk nooit zo ontzettend erg gevonden en heb ik helemaal niet een heel uit de hand gelopen haargroei. Maar ja, ik zit nu inmiddels al middenin dat traject en er nu nog uitstappen is zowel onhandig, want geld kwijt, als behoorlijk ongemakkelijk. Want hoe geef je na vijf van die sessies en honderden euro’s later, nog aan aan dat je het eigenlijk toch NIET zo’n goed idee vindt?
Nee, je bent nu committed. Maar het voelt wel alsof je de hele tijd dronken op een feestje bent, waarvan je eigenlijk niet precies meer weet hoe je er bent beland.
Ik heb een paar honderd euro neergeteld voor het laseren van mijn oksels, mijn bikinilijn, en om de een of andere onverklaarbare reden laat ik ook mijn bilnaad laseren. Ik weet niet hoe dat kan. Ik heb me er waarschijnlijk in laten praten dat dat heel erg handig, goed en belangrijk was. Maar ik heb daar helemaal geen rare haren zitten, en als die er wél zitten zijn het er misschien drie en vind ik ze wel gezellig daar. En ze zijn vast wel ergens goed voor; en ik heb het niet zo heel erg op anale seks, dus daar doe ik het ook niet voor.
Lang verhaal kort: over een paar maanden heb ik een gladde, haarloze bilnaad, maar de enige die dat gaat merken ben ik, als ik zit te kakken.
Het laseren zelf is een surrealistische ervaring. Er zijn weinig plekken op aarde waar ik me zowel extreem de shit, als vernederd tegelijkertijd voel. Er hangt bijvoorbeeld bij mijn kliniek een groot tv-scherm in de behandelkamers, waarop je kan Netflixen. Dat is schijtluxe, maar er is mij nog nooit gevraagd wat ik dan wil kijken, waardoor ik me weer een kindje voel voor wie een film is aangezet ter afleiding. Verder leggen ze altijd keurig de apparaten opnieuw aan mij uit en gebruiken ze woorden die ik niet begrijp. Maar ik waardeer het, omdat ze blijkbaar denken dat ik het wel zou kunnen begrijpen. Daarna zetten ze een laser op je kut en vragen ze heel vriendelijk of je al prikjes voelt, en dan zeg je: ‘neeehaha nu nog niet hoor’. En dan zit je ineens een Netflix-serie over taarten te kijken, terwijl die brandende pijn van de laser steeds erger wordt.
Die oksels zijn één ding. Dat is wat het is, arm omhoog, andere arm omhoog, zo gedaan, klaar. Maar je bikinilijn is door de laserkliniek opgedeeld in vlakken. Je hebt dat bovenste deel van je doos (waar ik altijd de naam voor vergeet), je hebt de binnenkant bovenbeen rechts, binnenkant bovenbeen links, rechterschaamlip, linkerschaamlip, en dat gaat diep door het midden, helemaal naar achteren. Eerst wordt er overal een koude gel gesmeerd, om de boel te geleiden, en dan bewrijft een medewerker je ontzettend intiem met dat laserapparaat. Het zou misschien zelfs prettig kunnen zijn, ware het niet dat een focking taser alle huid verbrandt waaromheen jij normaal gesproken plezier beleeft. En daar lig je dan, aanwijzingen op te volgen als ‘buig je rechterknie’ en ‘iets rechterop zitten’, met een trui aan en sokken aan en verder helemaal niets. Je schaamlippen wapperend in de wind van de airco, terwijl iemand een soort tatoeage rondom je clitoris zet die je helemaal niet wil. En alsof dat nog niet erg genoeg is, heb je een enorm domme oranje bril op, want dat moet tijdens het laseren. Je hebt je blik strak gericht op een of ander taartenprogramma wat aanstaat op Netflix, ondanks dat je helemaal niet geïnteresseerd bent in taarten Het staat nou eenmaal aan en je bent verdomme veel te stoer om te laten merken dat je pijn hebt. Maar af en toe spant je lichaam zich aan; en dat merkt die lasermevrouw en dan voel je je een focking sukkel.
En dan heb je dat gehad, en dan moet je bilnaad nog. Die ene plek waarvan je al helemaal niet meer weet waarom je daar geld voor betaalt. Je moet je voor aanvang bij de kliniek zelf al hebben glad geschoren. Het is veel te moeilijk om jezelf tussen je billen te scheren, maar je hebt het geprobeerd. En dan moet je op je buik op de stoel liggen, met diezelfde enorme oranje bril op. Je moet de lasermevrouw helpen met deze taak door zelf je billetjes te spreiden met je handen, als een kind die een zetpil krijgt. En dan scheert ze je tussen je billetjes, om de haartjes die jij zelf niet kon vinden toch nog weg te halen voor de behandeling. Jij kan zo op je buik met die domme bril dat hele taartenprogramma niet eens meer zien. En dan duwt ze die laser in je kont en hoewel het niet prettig is, weet je wel: het zit er weer bijna op voor de aankomende twee maanden.
En is dat die honderden euro’s waard? Laten we zeggen van wel.
(nee.)