Het begrip ‘verkrachting’ is iets waar iedereen boven een bepaalde leeftijd wel mee bekend is. Of je er van gehoord hebt op het journaal of dat je ervoor gewaarschuwd bent door één van je ouders, is afhankelijk van je geslacht. Maar genderspectrum-breed heerst toch de consensus dat verkrachting slecht is. Zo ver zijn we dus: verkrachting mag niet. Maar wat als je vijf keer nee hebt gezegd en de zesde keer instemt? En wat als je geen toestemming hebt gegeven, maar je vriendje ineens met zijn hand in je onderbroek zit? Mag dat?
Van mijn gewelddadige relatie kan ik me veel nare dingen herinneren. Seksuele ervaringen met hem, heb ik nog wat dieper weggestopt. Wel weet ik nog duidelijk dat ik vaak moest huilen of zei dat ik niet meer wilde en dat hij zachter moest doen of dat ik pijn had. Hij stopte niet. Ik weet dankzij mijn feministische ontwikkeling dat dit verkeerd is; en dat je ook in een relatie nooit de autonomie over je lichaam verliest. Toch voel ik me misselijk bij het woord verkrachting en durf ik dat label niet goed op mijn ervaring te plakken. Het is een woord met een letterlijke en wettelijke definitie, maar ook een zure nasmaak op emotioneel gebied.
De afgelopen tijd duiken er op Instagram accounts op die mannen in de Nederlandse muziekwereld anoniem en zonder bewijs beschuldigen van verkrachting. Althans, zo zien die mannen dat zelf. Onkel Omar bijvoorbeeld, spreekt van ‘levensgevaarlijke beschuldigingen’. En de beheerder van het account @abusers_nl krijgt doodsbedreigingen van een aantal namen die op het account staan vermeld. Er wordt geroepen dat vrouwen smaadcampagnes aan het voeren zijn om aandacht vragen (terwijl ze anoniem zijn); en uit leedvermaak woorden als verkrachting en seksueel geweld rondsmijten.
De wereld zou een betere plek zijn als mannen een adempauze namen voor ze in de verdediging schoten. Wat als vrouwen niet willen haatzaaien en liegen, maar elkaar in bescherming willen nemen tegen de mensen die hen hebben beschadigd? Wat als vrouwen stelselmatig niet worden geloofd en worden uitgescholden wanneer ze de waarheid spreken; en nu alleen anoniem veilig kunnen praten over wat er met ze is gebeurd? Wat als vrouwen jarenlang je goede bedoelingen en onwetendheid in acht hebben genomen, maar hun trauma er niet minder van is geworden?
Naast het feit dat @abusers_nl ook bewijs aangeleverd heeft gekregen voor sommige zaken en sommige namen op de accounts ook bij mij op mijn nare-mannetjes-radar stonden, zou een eerste reactie op zo’n account heel anders moeten verlopen. Natuurlijk zijn valse beschuldigingen schadelijk en verkeerd, maar het is tekenend dat de onschuldpresumptie vooral meetelt als het om seksueel overschrijdend gedrag van mannen gaat. In de strijd om geloofwaardigheid is het stelselmatig de vrouw die aan het kortste eind trekt. Ik kan jullie vertellen: het is niet leuk om te praten over verkrachting. Ik vertel niet over mijn trauma’s voor mijn lol of om iemand te beschuldigden. Ik doe dit, omdat ik geef om vrouwen en ze wil behoeden voor iets dat ik en vele andere vrouwen helaas al hebben moeten meemaken.
