Toeval? Staat het in de sterren geschreven? Of kijkt er iemand van bovenaf mee? Eigenlijk geloof ik in alle drie heilig, maar aan de andere kant totaal niet. Het is geen toeval dat ik hier nu een column aan het schrijven ben. Het stond niet in de sterren geschreven dat ik een stageplek zou vinden hier, bij The TittyMag. En als er echt iemand van boven meekeek, was mijn moeder acht jaar geleden niet overleden.
Ik zal mezelf even voorstellen voordat ik mijn ‘levensverhaal’ met jullie deel. Mijn naam is Jaimy, ik ben 18 jaar oud, helemaal gek van muziek en zit nu in het laatste jaar van mijn opleiding. Voor deze studie mag ik stagelopen bij misschien wel een van de leukste plekken ooit. Namelijk, bij The TittyMag! Het is geen toeval dat ik hier nu stagiaire ben. Vanaf groep 6 wist ik al ongeveer dat ik de journalistieke kant op wilde. Natuurlijk wist ik nog niet helemaal wat dit inhield, maar ik wist dat ik bij deze baan kon schrijven. Dat vond ik leuk om te doen, dus daar wilde ik wat mee.
Toen ik in groep 7 zat, veranderde mijn hele leven. Mijn moeder pleegde euthanasie op 29 oktober 2011. Zij had deze keuze gemaakt, omdat haar hele lichaam vol zat met tumoren en ze had gewoon te veel pijn. Genezen was geen optie meer. Ik herinner mijn moeder als een sterke vrouw met een hart van goud en een open geest. Het maakte haar niet uit wie je was, als ze maar met je kon lachen. Als de tijden even wat minder waren bleef mijn moeder positief en ging ze opzoek naar een oplossing. Ze heeft mij altijd verteld dat alles vanzelf weer goed komt. Vooral dat sterke is mij heel erg bij gebleven. Op haar 50ste verjaardag, 31 maart 2011, kreeg ze te horen dat ze darmkanker had. Een beter cadeau kan je niet krijgen… Maar in plaats van in te storten en de weg kwijt te raken, (waarschijnlijk ging ze van binnen kapot, maar dit heeft ze nooit laten merken) ging ze meteen opzoek naar oplossingen en wilde ze zoveel mogelijk informatie. Ik als kind van 10 begreep er niet zoveel van, het enige wat ik toen wist is dat mijn moeder naar het ziekenhuis moest en daar waarschijnlijk een tijdje zou blijven.
Mijn moeder bleef tot aan haar dood sterk. Ze wilde dat alles goed geregeld was voor mij en mijn vader. Van recepten die mijn vader makkelijk kon koken tot aan wie met mij zou gaan shoppen voor nieuwe winterkleding. Op een gegeven moment kon ze niet meer traplopen en lag ze in een ziekenhuisbed in de woonkamer. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik haar toen met bijna alles moest helpen, maar stiekem wilde ze dat helemaal niet. Zelf douchen kon ze niet meer en soms moest ik haar helpen als mijn vader aan het werk was. Vaak zei mijn moeder dan: “Dat moet zo! Laat mij het maar even doen!” op een lekker eigenwijze manier.
Het doorzettingsvermogen van mijn moeder was zo groot dat ik dat niet zomaar kan laten gaan. Dat wist ik niet meteen vanaf het moment dat ze haar laatste adem uitblies, maar dat kwam later. Toeval was het niet, ik heb altijd iets willen doen uit naam van mijn moeder. Nu ik ouder ben en de kans heb gepakt om met een mooie stage dit doorzettingsvermogen verder door te geven aan vrouwen, door mijn ervaringen te delen en hopelijk mensen te inspireren. Lijkt me dit een goede manier. Het is geen makkelijke weg geweest voor mij om te zijn waar ik nu ben, maar ik ben heel erg blij dat ik er toch sta.
