Het ziekenhuis waar ik geboren ben, mijn oude crèche en de schooltuinen. Allemaal zijn ze vandaag niet meer wat ze ooit waren. Het is tijd om toe te geven dat die plekken nu simpelweg herinneringen zijn. Niets meer en niets minder. Maar wat als ik dat niet kan?
Ik ben een nostalgisch persoon. Het ene moment kan ik een boodschappenlijst aan het schrijven zijn; en het volgende moment zit ik opeens met mijn hoofd bij een gesprek van tien jaar geleden. Ik vind het fijn om terug te blikken op die gebeurtenissen, omdat ik weet hoe de verhalen aflopen.
Nu is alles aan het veranderen. Het Slotervaartziekenhuis, waar ik de eerste week van mijn leven spendeerde, staat al tijden leeg. Mijn oude crèche, om de hoek van Artis, is inmiddels omgetoverd tot een grote keten. En de schooltuinen in Buitenveldert, waar ik ooit een prijs won voor het oogsten van de kleinste wortel, zijn inmiddels een industrieterrein. Gebouwen sluiten en worden platgegooid; en daarmee verdwijnt ook mijn verleden. Althans, zo voelt het. Als het einde van een hoofdstuk, waarvan ik niet wil dat het stopt.
Ik weet dat ik er geen controle over heb, dus probeer ik te focussen op het maken van nieuwe herinneringen die ooit weer zullen vervagen.
