Het huis van Sanja Marija Marušić lijkt wel een museum. Gevuld met haar eigen werk, dat wel. De fotografe staat bekend om haar indringende en kleurrijke foto’s die de internationale pers zoals The New York Times en Booooooom Magazine gretig afnemen.
TTM: We zijn hier in jouw kamer omringd door jouw eigen werk. Wat is het belangrijkste als je iets of iemand vastlegt?
Sanja: Het gaat mij echt om het geheel. De omgeving, de persoon en de kleuren zijn voor mij even belangrijk. Ik wil niet alleen een persoon heel sec vastleggen, want dat is voor mij niet het meest essentiële.
TTM: Wil je dan dat iemand liever in een andere rol gaat als je diegene vastlegt?
Sanja: Ik sta zelf veel op mijn foto’s of ik gebruik mijn vriend als onderwerp, dat komt vanwege de vele reizen die we hebben gemaakt. He, ken je trouwens Wouter Hamel? Kijk, hij hangt daar links. Ik vind het dus veel lastiger om andere mensen te fotograferen dan mezelf. Ik voel me soms opgelaten om om dingen te vragen. Als ik mezelf fotografeer dan hoef ik hier geen rekening mee te houden en niet te communiceren wat ik wil.
TTM: Zie je jezelf echt als jezelf op de foto?
Sanja: Nee niet echt, maar ik vind dat ook niet relevant. Het had net zo goed iemand anders kunnen zijn met wie ik een goede klik heb.
TTM: Ben je veel bezig met hoe je jezelf neerzet?
Sanja: Ik post best veel op social media en ik vind het vrij normaal om dingen online te delen, maar ondanks dat ik het publiek maak zijn deze beelden ook een deel van mij. Ik post daarom niet alles en ik denk heel bewust na wat ik er wel en niet op zet. Ik kies ervoor om dit te laten zien en dit niet. Mensen hebben hierdoor soms wel een verkeerd idee bij je, terwijl ze je eigenlijk helemaal niet kennen.
TTM: Maar wil je liever een soort afstand creëren tussen de persoon op jouw foto en de kijker?
Sanja: Iemand zei me eens, dat het lijkt alsof mijn mensen in een eigen wereld leven.Ik hoor soms, dat ik mensen in mijn werk gebruik als poppetjes. Het klopt ook ergens wel, want er zit geen persoonlijkheid in de mensen, die ik vastleg. Ik fotografeer niet perse een type zoals de sterke vrouw. Mijn foto’s zijn vrij seksloos ook al zit er vrij veel naakt in. Het moet los staan van een tijd, daarom wil ik geen kleding gebruiken. Kleding zegt heel veel over een tijd of periode, maar als ik mijn eigen kleding maak of met bodypaint staat het los van de werkelijkheid. Verder gebruik ik bewust andere kleuren in mijn foto’s dan de kleuren die het werkelijk zijn.
TTM: Voelt het als het creëren van een soort hyperrealiteit?
Sanja: Ja, ik vind het leuk om een wereld tussen andere werelden te maken. Ik houd ervan om heel erg de omgeving in mijn beelden te abstraheren door het weghalen van herkenbare dingen zo haal ik graag menselijk ingrepen weg.
TTM: Waarom ben je dat gaan doen?
Sanja: Ik merk, dat hoe ouder ik word, hoe meer ik houd van abstraheren. Ik wil iets heel simpel maken en dat het tegelijk veel zegt.
TTM: Verschuil je je achter je camera?
Sanja: Ik doe soms alsof ik ergens anders ben. Dan beeld ik me in dat wat ik door mijn lens zie een tv scherm is. Ik probeer mezelf zo te distantiëren van de situatie, dat ik een fotograaf ben die een foto staat te maken omringt door heel veel mensen.
TTM: Probeer je een perfecte wereld te maken in jouw foto’s?
Sanja: Ik zou soms wel willen, dat onze wereld er zo uitziet. Was de wereld altijd maar zo. Het leven zou veel mooier zijn met een filtertje zoals op instagram. Ze zouden er een brilletje van moeten maken, dat je kan wisselen tussen alle kleuren.
TTM: Kijk je ook zo door jouw eigen camera?
Sanja: Ik denk het wel. Ik maak de kleuren de laatste tijd heel intens in mijn werk.
TTM: Zijn die gekleurde werelden die jij creëert niet een façade van de werkelijkheid?
Sanja: Ik snap wel dat het fijn kan zijn om juist dichtbij de werkelijkheid te blijven zoals andere
fotografen soms doen. Ik merk, dat ik met mijn werk soms moeilijker ergens te plaatsen ben dan het werk van andere fotografen. Mijn eigen werk kan een façade zijn om aan te tonen hoe je bent en hoe je je voelt zonder iets te zeggen. Het kan functioneren als een stukje communicatie. Ik ben niet heel open, dat doe ik niet bewust, maar in mijn werk toon ik mezelf.
TTM: Zijn die gekleurde werelden die jij creëert niet een façade van de werkelijkheid?
Sanja: Ik snap wel dat het fijn kan zijn om juist dichtbij de werkelijkheid te blijven zoals andere fotografen soms doen. Ik merk, dat ik met mijn werk soms moeilijker ergens te plaatsen ben dan het werk van andere fotografen. Mijn eigen werk kan een façade zijn om aan te tonen hoe je bent en hoe je je voelt zonder iets te zeggen. Het kan functioneren als een stukje communicatie. Ik ben niet heel open, dat doe ik niet bewust, maar in mijn werk toon ik mezelf.
TTM: Voelt het maken van een foto als jezelf kwetsbaar opstellen?
Sanja: Ja. Je weet dat sommige mensen het niks vinden en dat is logisch. Niemand heeft dezelfde smaak en je weet hoe meer je werk te zien is, hoe meer mensen het ook kut kunnen gaan vinden. Eigen werk en met name als je er zelf opstaat, dan kan commentaar veel harder aankomen dan commentaar op een foto die je in opdracht maakt. Dan kan ik me namelijk verschuilen achter het feit, dat de opdracht van iemand anders komt.
Soms vind ik dat vrij eng, want ik kan me bij mijn eigen werk nergens achter verschuilen. Bij mijn eigen werk ben ik alles: de maker, het model en het idee.Een lerares zei ooit eens, dat ik heel gesloten ben, maar mijn werk alles is wat ik niet ben. Ze vond mijn werk heel energievol en open. Het is misschien confronterend, maar ik leer door het tonen van mijn werk en de reacties die ik hierop krijg, veel over mezelf. Het is goed om je eigen werk in huis te hebben hangen. Het werkt als een spiegel.
