Woman.
Er was eens.. Ja wat? Wat was er? Wie weet dat eigenlijk precies? Hoe zit het met de feiten. Het zijn toch allemaal MAAR fabeltjes en verzinsels. Maar wees nou eerlijk. Wie heeft dat dan kunnen bevestigen? Niemand. Toch?
Fabeltjes, sprookjes, verzinsels. Het lijkt hetzelfde. Maar er zit wel degelijk een verschil in. Wie beslist dat? Ben jij dat zelf? Maar kan je dat wel? Stel je gelooft niet in sprookjes. Of juist te veel. Wanneer en waar bepaal je dan dat de grens bereikt is?
Die grens van geloven. De grens van verzinnen of de grens van het verspreiden van fabels.
Maar misschien ligt die grens sowieso al altijd al bij onszelf. Niet eens bij de verspreider van die verzinsels of fabels. Maar juist bij de ontvanger ervan. Want je moet uiteindelijk toch altijd bij jezelf nagaan of je iets aanneemt. En aan WIL nemen. En waarom zou je het soms niet gewoon doen. De ene keer hebben we zin in een mooi sprookje en soms willen we de waarheid weten, koste wat het kost.
Maar is het niet af en toe ook eens goed om in fabels te geloven? Gewoon wegdromen, even weg van de werkelijkheid en je te omringen met fabels. Want hoe fijn is het als je zelf een sprookje kan beleven. Alleen jij zelf bepaalt waar het einde daarvan is en hoe het begint.
Daar heeft verder niemand iets mee te maken. Of is dat 1 grote fabel op zich?
