“Ik moet een beetje huilen, Debbie”, zegt tante Lisa over de telefoon tegen mijn moeder, nadat ze heeft gehoord dat we voor haar deur staan met iets lekkers voor de feestdagen. Ik weet dat december volgens Andy Williams ‘the most wonderful time of the year’ is. Maar voor mensen zoals Lisa, die al maandenlang geïsoleerdthuiszitten, is het juist een pijnlijke herinnering van alles dat ze dit jaar moet missen.
Niet met een glimlach, maar met tranen die over haar wangen rollen staat ze ons op te wachten. “Ik ben zo eenzaam”, zegt ze. “Het is zo jammer dat jullie niet naar binnen kunnen komen.” We weten allemaal niet zo goed hoe we moeten reageren. Het liefst zou ik naar binnen gaan en een kop thee met haar drinken, maar gezien haar leeftijd is dat niet verstandig. Toch doet het pijn om iemand zo verdrietig te zien en niet te kunnen troosten. Het voelt afstandelijk, maar ik weet dat zij allang dankbaar is dat we er even zijn.
Afscheid nemen is misschien nog wel het moeilijkst. Het is een beetje alsof je de telefoon op probeert te hangen als je met je opa aan de lijn hangt. Je wil niemand kwetsen, maar hebt eigenlijk nog duizend andere dingen te doen. Toch lukt het na een paar minuten. “We spreken elkaar snel weer”, zegt mijn moeder. “Ja, ik bel jullie wel”, antwoordt tante Lisa. Ik knik instemmend, lach nog even kort en loop vervolgens weer de trap af. Eenmaal beneden kijken we nog even of ze toevallig op de galerij van de flat staat te kijken, maar ze is alweer naar binnen. Met een vreemd onderbuikgevoel keren we terug naar huis. Hoe gaat zij in hemelsnaam de feestdagen doorkomen in haar eentje?
Ondanks dat ik me wel zorgen om haar maak, is tante Lisa mijn tante eigenlijk niet. Sterker nog, mijn zusje is haar gewoon een keer tegen het lijf gelopen toen ze nog bij het Kruidvat werkte. Ze raakten aan de praat en wisselden nummers uit. Daarna hoorde ze niets meer van haar, totdat de eerste lockdown begon. Sindsdien belt ze niet alleen mijn zusje, maar ook mijn moeder af en toe op om even te praten. We zijn er zelfs achter gekomen dat ze dezelfde achternaam heeft. Dus wie weet is ze toch wel verre familie.
Maar dat maakt eigenlijk niet uit. Want familie of niet, met haar enige zoon in Indonesië, leeft ze sinds de coronacrisis een eenzaam bestaan. Dus dan is het een kleine moeite om haar af en toe even te woord te staan. Of zoals vandaag, een kerstkaart en cake langs te brengen. Toch?
