‘’So girls go on adventures too? – And they go in heels.’’ – Lorelai Gilmore. Het is inmiddels alweer 3,5 jaar geleden dat Gilmore Girls op Netflix verscheen en mijn leven compleet overnam. Ik heb alle zeven seizoenen al minstens zes keer gezien en dit zal ik blijven doen, totdat ze verwijderd worden. En wanneer dat moment aanbreekt, ren ik naar de Mediamarkt om de boxset te kopen. Maar waarom vind ik deze tv-serie over het leven van een jonge moeder en haar tienerdochter nou zo aantrekkelijk?
Zoals de wijze Rory ooit zei: ‘Nothing excites me before 11:00’. Het kijken naar Gilmore Girls terwijl ik mijn ontbijt eet, is daarom onderdeel van mijn ochtendroutine geworden. Elke dag word ik rustig wakker met de droge humor van Lorelai en Rory. Het voelt vertrouwd, als schuilen onder een warme deken tijdens een herfstige bui. In een wereld die heel onvoorspelbaar en beangstigend kan zijn, is het soms fijn om precies te weten wat iemand gaat doen of zeggen. Elke ochtend zet ik met een gerust hart de televisie aan. Heel even kan ik verdwijnen in een wereld van Stars Hollow, waar het grootste kwaad Jess Mariano is.
De serie bevat geen monsters, zwaarden of andere gevaarlijke dingen waardoor je constant op het puntje van je stoel zit. In tegendeel, de wereld van de Gilmores is totaal niet spannend. Maar toch zal ik er nooit moe van worden. ‘It’s a lifestyle – It’s a religion.’ – Rory en Lorelai Gilmore. Het fijne aan de simpelheid van de show, is dat ik, en ik denk zomaar een heleboel anderen, resoneer met de karakters. Als ik naar de relatie tussen Lorelai en haar dochter kijk, zie ik mezelf met mijn moeder. De avonden dat we samen op de bank een film kijken en junkfood eten, denk ik vaak ‘dit is echt een Gilmore Girls-momentje’. Ook kan ik me goed vinden in Rory’s obsessie met lijstjes, planningen en boeken. En haar liefde voor Jess, uiteraard. Maar als ik echt eerlijk in de spiegel kijk, zie ik Luke. Een knorrig mens dat zich gedraagt alsof hij 70+ is (maar zijn hart zit op de goede plek). ‘Will you marry me? – What? – Just looking for something to shut you up.’ – Luke Danes.
Maar wat heeft Gilmore Girls, behalve ‘realistische’ personages en hilarische quotes, te bieden? Wat kunnen we leren van deze dramaserie? Er zijn twee karakters die ik even in het licht wil zetten. Als eerste, denk ik dat we allemaal een voorbeeld kunnen nemen aan Lorelai. Deze vrouw gaat van 16-jarige tienermoeder zonder huis of geld, naar mede-eigenaar van een herberg, met een dochter die afgestudeerd is aan Yale. En dit doet ze (bijna) helemaal op eigen kracht. Ik zou af en toe best een beetje van haar doorzettingsvermogen kunnen gebruiken. Want wat er ook gebeurt, deze eigenwijze Gilmore wil het probleem eerst zelf proberen op te lossen. Natuurlijk is dit niet altijd de makkelijkste of meest praktische manier. Maar voor haar is het de énige manier. Als er één waarde is die Lorelai koestert, is het wel haar eigenwaarde. Je kunt dus zeggen dat ze haar prioriteiten goed op orde heeft. ‘Does he have a motorcycle? ‘Cause if you’re gonna throw your life away he’d better have a motorcycle!’ – Lorelai Gilmore.
Ook wil ik het nog even hebben over Jess. Meneer Mariano werkt zich in de eerdere seizoenen regelmatig in de nesten: hij veroorzaakt onrust in Rory’s relatie met Dean, gaat niet naar school en verdwijnt later zelfs onaangekondigd naar Los Angeles. Maar aan zijn intelligentie ligt dit in ieder geval niet. Hij leest minstens zoveel boeken als zijn ex-vriendinnetje, maar heeft helaas niet dezelfde discipline. Later in de serie stopt hij eindelijk met boos te zijn op de wereld. Hij verhuist naar Philadelphia, gaat werken bij een uitgeverij en schrijft een roman. Hiermee kiest hij ervoor om naar zichzelf te kijken, in plaats van anderen te blijven beschuldigen van zijn fouten. En we weten allemaal hoe moeilijk dat kan zijn. Ik zit zelf nog te wachten op mijn Jess-momentje. ‘I want to be good. Life’s just not letting me.’ – Jess Mariano.
