De moeder, de vrouw. Het thema van de afgelopen boekenweek. En waar kan je dit thema beter ervaren dan op het Boekenbal zelf. Wij van The TittyMag waren erbij… De literaire feestavond in het Internationaal Theater Amsterdam stond volledig in het teken van schrijvende vrouwen en moeders. Van de feministische zangeres Merol, een baarmoeder- chill- plek tot een girlpower-playlist in de silent disco en muren vol foto’s van literaire heldinnen. Maar het thema heeft ook veel onrust gecreëerd. Want hoe staat het nu echt met de vrouw in de literatuur? Is het heel problematisch? Of valt het stiekem allemaal wel mee? We gaan het er aanstaande zondag over hebben tijdens onze Titty Talk: De female/femme Bookclub! We spraken er nu al 3 vrouwelijke schrijvers over. Wat vinden zij?
Daan Borrel is freelancejournalist met als expertise seksualiteit. Ze schrijft onder meer voor NRC Handelsblad, ELLE Magazine en Het Parool. In 2018 bracht ze haar boek ‘Soms is liefde dit’ uit.TTM: Wat is het laatste boek dat je hebt gelezen? DB: Ik realiseerde me dat het best lang geleden was dat ik een boek van een mannelijke schrijver had gelezen. Maar ik heb net de laatste bladzijde omgeslagen van ‘Een goede zoon’ van Rob van Essen. Heel mooi. En ik ben nu Three Women van Lisa Taddeo aan het lezen. Het gaat over drie verhalen van vrouwen waarin het vrouwelijk verlangen wordt uitgelegd.
TTM: Wat is het laatste boek dat je hebt geschreven? DB: Soms is liefde dit. Een brief over seks, lichaam en verlangen.
TTM: Er valt nog steeds een heleboel te vinden en zeggen over vrouwen in de literatuur. Ze krijgen bijvoorbeeld minder aandacht en waardering. Hoe ervaar jij dit? DB: Ja, ik ervaar ook dat ze minder aandacht krijgen. En gelukkig is met recent onderzoek ook hard gemaakt dat ze bijvoorbeeld minder prijzen winnen. Zoals ik al eerder zei, lees ik zelf (onbedoeld) veel vaker vrouwelijke auteurs. Ik houd heel erg van vrouwen die memoir-achtige literaire boeken schrijven die de grenzen opzoeken van genres.
TTM: Is er een kloof en zo ja, hoe kan de kloof tussen man en vrouw in de literatuur hersteld
worden? DB: Nou, ja er is dus wel een kloof in de zin van prijzen winnen. Ik weet niet of er een kloof is wat betreft verkoop en lezers. Maar dat zal dan wel. Ik denk wel dat er recent heel veel coole vrouwelijke schrijvers worden uitgegeven. Maar ook hier is het gevaar dat het niet te eentonig, bijvoorbeeld wit, wordt. Door meer boeken van vrouwen te lezen, los je het natuurlijk al op. En misschien via nieuwe media aandacht geven aan vrouwelijke auteurs.
Maud Wiemeijer is scenarist en onder andere het brein achter de serie Anne+, dat het verhaal
vertelt van een lesbische twintiger die studeert in Amsterdam.
TheTittyMag: Wat is het laatste boek dat je hebt gelezen?
Maud Wiemeijer: The Female Persuasion van Meg Wolitzer. Nu lees ik The Accidental van Ali Smith.
TTM: Wat is het laatste boek dat je hebt geschreven? MW: Ik schrijf scripts. Ik ben nu een televisieserie aan het schrijven, waar ik helaas nog niks over mag zeggen.
TTM: Er valt nog steeds een heleboel te vinden en zeggen over vrouwen in de literatuur. Ze krijgen bijvoorbeeld minder aandacht en waardering. Hoe ervaar jij dit? MW: Ik heb het idee dat scenaristen in de filmwereld sowieso een beetje moeten vechten voor erkenning en waardering, en ja, vrouwen zeker. Zo zit dat nu eenmaal in de samenleving. Vrouwen moeten vaak twee keer zo hard werken, om net zo serieus genomen te worden als hun mannelijke collega’s.
TTM: Is er een kloof en zo ja, Hoe kan de kloof tussen man en vrouw in de literatuur hersteld worden? MW: Ja, hmm. Eigenlijk gewoon meer vrouwen een platform geven toch? Ik denk dat een kritische of zelfs open blik, heel erg kan helpen. Uitgeverijen, magazines, kranten die bij zichzelf denken, hmm, hoe veel vrouwelijke schrijvers hebben wij eigenlijk (geïnterviewd)? En hoeveel zwarte vrouwen bijvoorbeeld? En daar wat mee doen. Het kan zijn dat ik er te simpel over denk, maar zo moeilijk hoeft het niet te zijn. Toch? Overigens zit ik zelf niet in de literaire wereld, dus wil ik ook geen statements maken over een wereld die ik zelf niet ken!
Lisette Jonkman is schrijver in het feelgood-genre. Je kent haar onder andere van de Verkikkerd-reeks en de Onbreekbaar-trilogie. TTM: Wat is het laatste boek dat je hebt gelezen? Lisette Jonkman: Allesbehalve oké van Laura Steven. Aanrader, trouwens!
TTM: Wat is het laatste boek dat je hebt geschreven? LJ: Het laatste boek dat ik helemaal afgerond heb is ‘Op gevoel’. En momenteel ben ik bezig met de laatste loodjes van het derde deel in de Verkikkerd-reeks: Verknocht. Ik moet trouwens opschieten, want in mei moet het al in de winkels liggen. Haha!
TTM: Er valt nog steeds een heleboel te vinden en zeggen over vrouwen in de literatuur. Ze krijgen bijvoorbeeld minder aandacht en waardering. Hoe ervaar jij dit? LJ: Zelf schrijf ik voornamelijk in het genre feelgood; een hoek die gedomineerd wordt door vrouwen. Mannelijke collega’s waarmee ik me in mijn eigen genre kan vergelijken zijn dus schaars. Conclusie: ik heb niet het idee dat ik minder aandacht krijg dan andere auteurs uit mijn genre.
TTM: Is er een kloof en zo ja, hoe kan de kloof tussen man en vrouw in de literatuur hersteld
worden? LJ: Ik denk dat het helpt als we naar het boek zelf kijken, in plaats van naar de auteur. De inhoud, niet de persoon. Maar goed, zolang mijn auteursfoto nog levensgroot achterop mijn boeken staat, heb ik geloof ik weinig recht van spreken hierover.
Is het gewoon een kwestie van wachten? Moet er actie ondernomen worden? Of zijn vrouwelijke
auteurs al net zo geliefd als hun mannelijke collega’s? Wat denk jij?
Deel jouw mening op 31 maart tijdens een nieuwe TittyTalk in het INK hotel van 15:30-18:00. Met dit keer als thema: de kracht van het woord. Hoe kunnen we woorden gebruiken om iets te veranderen? Er zullen 4 fantastische vrouwelijke sprekers aan het woord komen. Maar er is natuurlijk ook genoeg ruimte om met elkaar in gesprek te gaan! Ben je helemaal enthousiast geworden en moet je hierbij zijn? Mail ons dan via thetittymag@gmail.com of stuur een DM via Insta.