Recent heb ik via Instagram gevraagd of er bepaalde onderwerpen zijn waar men meer over wilde weten met betrekking tot PTSS/Borderline. Een onderwerp dat vaker voorbij kwam was liefde. Shit, ja dat is een gevoelig onderwerp voor mij. Hedendaags, heb ik nog intens liefdesverdriet door de beëindiging van mijn relatie afgelopen jaar. Ik wist niet hoe ik zo een fragiel onderwerp moest aanpakken, totdat ik geïnspireerd werd door het nummer Needy van Ariana Grande.
Borderline wordt geassocieerd met impulsiviteit. Uit het niets had ik “opeens” een relatie. Hoe kan dat, denk je misschien? Opeens had ik weer contact met mijn ex die ik al jaren kende.
Opeens hadden wij het over daten, opeens noemde hij mij zijn vriendin.
Opeens had ik een vriendje.
Opeens werd ik geappt door iemand, ik was vergeten hem te melden dat ik sinds een maandje een vriend had.
Ach ja, dan was er opeens één persoon minder die hij kon contacteren puur voor zijn eigen ego. Het was niet meer dan dat. Had je mij maar niet moeten negeren in de tijd dat ik bezig was met mijn relatie in spe, opeens.
Op dat moment was ik niet bewust van mijn borderline. Achteraf gezien, is het best logisch waarom ik niet was geschrokken van de impulsieve actie van ons samen. Ik had het ook niet anders willen doen. Sinds kort ben ik open over mijn mentale ziektebeeld, maar ik ben nooit zomaar open geweest over de oorzaken van mijn schade. Dit heeft mij altijd weerhouden van connecties. De angst dat mijn bagage, de bagage zou worden van de persoon waar ik interesse in had. Dit gold ook voor vriendschap.
Sinds ik in behandeling ben, is alles bij mij een achtbaan. Je stelt jezelf open, maar je breekt jezelf ook open. De fragiliteit maakt je aanhankelijk. Je geeft toe dat je hulp nodig hebt van deskundigen, maar je hebt ook meer hulp nodig op persoonlijk vlak. De enige persoon waarbij ik echt open durfde te zijn was mijn ex. Mijn openheid tegenover mijn eigen emoties en gedachten, heeft mij ook meer mensenschuw gemaakt. Ik was daardoor meer open tegen mijn ex, maar ik kon ook lelijker doen tegen hem. Hij was mijn hoofdsysteem en dat ben ik nu kwijt. Shit happens.
Een relatie eist veel aandacht op, maar ik wilde nog meer aandacht. Ik gaf ook meer aandacht. Het boeide mij niets, ik wilde meer en meer. Meer liefde willen geven, maar ook meer onzekerheid. Was ik goed genoeg? Was ik lief genoeg? Was mijn eten lekker genoeg? Was mijn zorgzaamheid genoeg? Het ene moment was ik onzeker en het ander moment was ik té zeker. Niemand zal je zoveel liefde geven als ik. Ik doe alles voor je, omdat ik dat kan. Godverdomme, wat heb je geluk dat ik zo goed kan koken. Dus het ene moment dacht ik: “Fuck you” en het andere moment dacht ik: “Sorry, sorry, sorry”.
Alles was perfect of het was een totale hel. Maar één ding was altijd stabiel, mijn liefde.
Wat ik wel moet zeggen, mijn ex is een waterman en ik een stier. Wat betekent dat? Een persoon die niet echt kan praten over zijn emoties en een persoon die te veel emoties heeft (en ook nog borderline heeft, oeps). Dus dat is ook een mooie mismatch! Op het internet kan je vele artikelen vinden over waarom een relatie tussen een stier en waterman problematisch is.
Het proces van mentale zorg is gefocust op jezelf. Jij moet aan jezelf werken, dat kan iemand anders niet. Dit kan gezien worden als egoïsme door de buitenwereld. Die gedachte is logisch, maar het is ook logisch dat de focus inderdaad alleen op jou is. De negatieve sleur kan jouw omgeving raken, maar dat zal ook het positieve proces doen. Ik weet van mijzelf dat ik een goed mens ben, maar er zijn momenten dat ik dat niet ben. Deze omstandigheden zijn alleen wel lastig als je een leven deelt met iemand.
Sinds de behandelingen ben ik ook veel gegroeid. Sinds september 2017 ben ik intensief bezig met allerlei verschillende methodes van behandeling. De laatste zes maanden heb ik de meeste groei ontdekt in mijzelf. Eigenlijk weet mijn rationele gedachte hoe ik het beste in balans kan zijn. Ik heb dat altijd wel geweten, alleen ik kon nooit zo handelen in het moment zelf. Nu gaat dat iets beter. Helaas verraadt mijn resting bitch face nog steeds mijn inner emoties die ik probeer in te houden. Hedendaags zou ik een veel betere relatiepartner zijn, niet dat ik er een wil zijn op dit moment.
De acceptatie van mijn “labels” gaat ook steeds beter. Ik heb er vrede mee. Nooit gaat het helemaal perfect, maar dat is ook onrealistisch. Ik ben maar een mens.<
