Hoe inclusief is de kunstwereld? Een belangrijk onderwerp waar veel over gezegd kan en moet worden. Wij gaan erover in gesprek met de mensen die hier middenin zitten: van kunstenaars, directeuren, conservatoren tot galeriehouders. Deze week: Zangeres en performer Stephanie Pan.
Stephanie Pan heeft een deel van de muziek geschreven voor Opera & Ballet voorstelling ‘’ I Have Missed You Forever’’ Stephanie zingt zelf ook in de Opera bovendien gebruikt de Opera een stuk van Pan die ze al eerder had geschreven.
Waar gaat de voorstelling over?
De opera gaat over het idee wat je achterlaat. Wat je achterlaat heeft verschillende niveaus, in de opera komt het achterlaten na je overlijden erg naar voren. Wat laat je achter na het overlijden aan de mensen die overblijven? En wat erf je van de mensen die er niet meer zijn. Wij mensen laten allemaal wat achter op aarde bewust en onbewust. Tijdens de rouw als je iemand verliest maak je ook een keuze wat je van diegene meeneemt en achterlaat. Soms wil je iets achterlaten maar lukt dat niet denk maar bijvoorbeeld aan trauma’s. Hoe maak je van deze herinneringen jouw kracht?
De opera staat dus in het teken van kracht, verbondenheid en rouw. Hoe wek je dit gevoel op bij het publiek met jouw muziek?
Ik ben altijd opzoek naar het gevoel wat je niet snel open durft te stellen. Met muziek kun je gevoel uiten wat je niet met woorden kunt bespreken. Tijdens een optreden gebeurt er iets tussen mij en het publiek wat je niet met woorden kunt omschrijven. Iedereen is op dat moment tijdens de voorstelling één, iedereen leeft dan in het nu. Je moet je er van bewust zijn dat het een publieke ervaring is. Soms kun je tijdens een stuk verdwalen in jezelf en in je hoofd. Maar tijdens een opvoering is het juist belangrijk dat je het publiek erbij betrekt. Zo ervaart iedereen het zelfde gevoel en is iedereen samen met elkaar.
Ik durf mezelf bovendien meer open te stellen tijdens het zingen.er zit een vuur in mij die los wilt, maar alleen met zingen komt deze vlam los.
Wie inspireert jou?
Lorraine Hunt inspireert mij zij is een klassieke zangeres. Toen ik achttien jaar was zag ik haar voor het eerst live. Op dat moment besefte ik dat ik zangeres wilde worden. Het was een vreugdevol moment maar tegelijkertijd ook een bedrukt moment. Op dat moment dacht ik ‘’ Ik wil ook zingen, ik moet zingen. Maar ik kan nooit dat gene bereiken wat zij heeft bereikt.’’ Lorraine Hunt is zo expressief in haar zang, je hoort the tear in her eye. Ik wist van mezelf dat ik dat nooit in mij zou hebben. Maar toch vind je een eigen weg hierin die het beste bij jou past.
Wat zou je nog graag willen bereiken?
Mijn grootste droom om te bereiken is dat mensen met mijn muziek dichterbij zichzelf komen. Dat mensen al hun eigenschappen omarmen zowel goed als slechte eigenschappen. Zodra je jezelf accepteert hoe je bent kun je pas eerlijk naar jezelf en anderen zijn.
