Woman.
Heerlijk. Ik zet er een streep door en klaar. Ik klap mijn to-do- list dicht en staar om me heen. Ik neem een slok van mijn lauwe bak benzine en draai mijn hoofd in de zon. Ik zie vanaf het terras de dag passeren. Het gehaast van de fietsers, het geshop van de wandelaars en het gestress van de taxi’s en de dagelijkse stoet van trams.
Een gewone middag in de hoofdstad. Alles beweegt zich naar zijn of haar doel. Voor de een een begin en voor de ander een eindbestemming. Alleen waar stopt het en waar gaat het verder? Ik sluit mijn ogen en ga alles bij mezelf na? Ben ik nu klaar met wat ik wilde bereiken? Los van het lijstje wat voor me op tafel ligt. Los van de vinkjes, die ik heb gezet. Waar wilde ik ook al weer heen?
Ik probeer mijn hoofd leeg te maken. Ik heb alles gedaan wat ik wilde doen. Althans voor nu. Mijn lijst met doelstellingen is afgestreept. Lekker strepen, krassen, afvinken. Het maakt niet uit hoe je doet, maar je doet wat voor je gevoel. Ik zet haalbare doelen erop, dat wel. Zo please ik mezelf met het idee, dat ik iets heb afgemaakt. Alleen houd ik mezelf nu voor de gek? Is een lijstje een meetlat voor mijn levenspad. Een zwaar woord, dat laatste, maar dat is het ook, toch?
Ik ben nog lang. niet aan mijn einddoel, maar ik heb wel talloze lijstjes afgevinkt en doorgestreept. Dus ik lijkt elke keer opnieuw te beginnen en elke keer opnieuw te eindigen.
Ik bekijk mijn afgevinkte lijstje nog een keer. Jawel ik heb gekozen voor vinkjes deze zondag. Ik moest van mezelf een hoofdstuk van mijn nieuwe boek schrijven, een podcast- idee uitwerken, maar ook afwasmiddel halen en mijn banden oppompen. Het ene doel was makkelijker dan het ander, maar elk doel was even nuttig. Tot nu toe is alles geregeld alleen echt klaar lijk ik nog lang niet.
Ik neem nog een slok koffie en ik staar naar de voorbijtrekkende 13. Zou die tram vol zitten met alleen maar vinkjes? Of moeten die nog überhaupt beginnen met een lijstje maken? Ik doe mijn ogen dicht en denk even helemaal aan niks.
