Aandacht vragen en negatieve emoties uiten zijn een van de normaalste zaken in de wereld en toch worden ze het meest verafschuwd in onze maatschappij. Veel mensen nemen vanuit de opvoeding mee dat je jezelf niet kwetsbaar mag opstellen, maar waarom is dat een probleem?
Vanuit mijn vaders huishouden heb ik dit zelf ook meegekregen. Het was niet geaccepteerd om te huilen over iets dat geen fysiek leed was. Als je dit wel deed kreeg je de vraag naar je hoofd geslingerd wáárom je nou aan het huilen bent als hij je geen pijn heeft gedaan, want schreeuwen en boze uitbarstingen telde daar niet bij. “Ik ga pas met je praten als je stopt met huilen.” werd er dan gezegd. Ondanks dat je een tienjarige was moest je rationeel blijven en een volwassen en emotioneel afgezonderd gesprek houden.
Deze manier van emoties opkroppen heb ik door angst jarenlang meegenomen in mijn manier van leven. Zelfs bij mijn moeder thuis, waar het juist werd aangemoedigd om te zeggen en laten zien hoe je je voelde, durfde ik niet meer te huilen vanwege de angst. Net zo lang totdat ik eindelijk via therapie dit heb leren los te laten.
Als ik het over emoties tonen heb met vrienden dan hoor ik vaak dat ze hetzelfde hebben meegemaakt. Er zijn nog genoeg die hier nog steeds mee worstelen om van deze mindset af te komen. Dat is eigenlijk te gek voor woorden. Stel je voor je probeert met je hond een “volwassen gesprek” aan te gaan omdat die te hard jankt omdat die eten wilt , hetzelfde voor je baby. Die weten niet anders dan de primitieve manier van communiceren. Dit puur en alleen omdat je het niet wilt horen dat een ander zich kwetsbaar opstelt.
In de maatschappij is jezelf kwetsbaar en open opstellen hetzelfde als zwak zijn. De ene cultuur zet dit hoger neer dan de ander. Je moet jezelf sterk opstellen, je moet capabel zijn om niet te breken anders word je niet meer serieus genomen door de samenleving. Alle mensen bijvoorbeeld die zeggen dat vrouwen niet in hogere posities moeten zitten omdat ze “te emotioneel” zijn. Emotioneel wordt hierdoor gelijk met zwakte geassocieerd. Waarom is dat een probleem? Ik snap dat je veel dingen beter niet in het sterkste punt van de emotie moet beslissen, maar een beslissing nemen zonder emotioneel betrokken te zijn zal ook geen goede zijn. Als je zo een beslissing kan nemen is dat verre van zwak.
Op social media kom je nog wel eens tegen dat iemand iets persoonlijks vertelt over een trauma, een ramp of het verlies van een dierbare en daarbij huilt. Dat is dan nog soort van geaccepteerd, maar owee als je huilt om iets anders. Dan is huilen op het internet een schande. Je mag alles laten zien waar je blij van wordt en de beste versie van jezelf op het internet laten zien. Doen alsof je hele leven perfect is, dat is geen probleem. Maar geef je een beetje negativiteit weer op je pagina? Dan word je hier meteen op afgerekend.
Huilen, frustraties, boos worden. Allemaal hele natuurlijke gevoelens en manieren van communiceren en we stoppen het allemaal weg. Je bent niet zwak als je al je emoties durft te tonen. Je bent dan juist iemand waar een ander zoveel van kan leren zolang je die emoties niet gebruikt om een ander pijn te doen of te manipuleren. Geen idee of onze maatschappij hier ooit nog veel verder in gaat komen met de acceptatie ervan, maar ik zal er niet over ophouden totdat het geaccepteerd wordt.
Meer weten over Reina? Volg haar dan zeker op Instagram!
