“Bedenk wat jouw eigen doelen zijn van dit jaar en spreek het uit tegen diegene naast je.” Dinsdagavond op een vrouwen netwerk borrel. Waarom was ik er ook al weer? Ik houd mijn glas rode zure huiswijn steeds krampachtiger vast en kijk vluchtig om me heen.
De hele groep, voornamelijk vrouwen, zijn al druk begonnen met praten. Het lijkt alsof ze niet eens de bedenktijd nodig hebben gehad.
Ik probeer langzaam dichter naar de exit toe te schuifelen in de hoop een soepele Houdini (verdwijntruc) te doen. Tot ik opeens links van me een zachte stem hoor: “En weet jij het al?” Ik staar vol in een een paar heldere groene ogen. Het meisje begint te lachen en schudt haar hoofd. “Om eerlijk te zijn. Ik ben hier toevallig beland en ik dacht dat het een gewone gratis borrel en happen was, maar nu moet ik opeens over levensbelangrijke vragen en bijhorende antwoorden nadenken.” Ik kijk haar aan en ik merk, dat mijn hand iets losser om het glas zit.
Het meisje praat ondertussen onvermoeibaar door en lijkt zich bijna niet bewust te zijn, dat ze al vol meedoet aan de opdracht. “Weet je. Ik had in een vorig leven als Zuid As- medewerker altijd doelen. Totdat die doelen een soort dwang opdrachten werden. En die opdrachten werden geforceerde afspraken met mezelf. Het voelde alsof ik iedere dag meedeed aan de miljoenenjacht en het stressgehalte bleef non- stop net zo hoog als het moment dat Linda de Mol eindelijk eens dat gouden koffertje opengooit. Nee ik ben ermee gestopt.”
Ik heb eindelijk een moment om erop in te haken wanneer het paar groene ogen een slok van haar speciaalbiertje neemt. “Maar wat doe je nu dan?” Ze kijkt me weer doordringend aan en zeg: “Ik heb geen enkel doel. Niks. Helemaal niks. Elke dag, elk uur, elke moment is voor mij een weg. Een weg waar ik geen bestemming heb. Klinkt misschien zweverig. Maar denk eens na. Was het ritje met je ouders op weg naar de vakantiebestemming in Zuid- Frankrijk niet bijna nog leuker dan die camping zelf?” Hmm daar heeft ze een puntje. Juist die onverwachte route, de mooie uitzichten, de onverwachte ontmoetingen en de momenten die je deelde met je ouders in de auto waren zo waardevol. Dat is me meer bijgebleven dan welke vriendjes naast me stonden of welke spellen we speelden op die camping in St Maxime.
“Maar goed, begint ze. Ik moet gaan. Ik moet nog een deadline halen van werk. Want targets blijven verplichte doelen die de onverwachte route kunnen betalen!”
