Anne Bosveld voetbalde voor FC Twente. Anne maakt hele mooie spoken word, vurige verhalen en prachtige poëzie. Anne is een tweeling met Lisa. Dit zijn allemaal dingen die Anne Anne maken. Een ander mens dan anderen. Toch kennen veel mensen Anne vooral, omdat ze willen weten of ze nou een man is of een vrouw. Maar daar heeft Anne geen eenduidig antwoord op. Dat vinden mensen dan heel ‘anders’.
TheTittyMag: Wat betekent voor jou het woord ‘anders’?
Anne Bosveld: Voor mij is het positief. Voor mij heeft een positieve lading, want ik houd niet van normaal en dat is wat de meeste mensen doen. Ik houd van alles wat afwijkt. Normale mensen zullen geen bergen verplaatsen of het verschil gaan maken.
TTM: Vind jij jezelf anders dan normaal?
AB: Ik vind het moeilijk om dat over mezelf te zeggen, maar als ik moet kiezen neig ik eerder naar ‘anders’ dan naar ‘normaal’. Ik word door mensen snel omschrijven als ‘anders dan anders’. Ook krijg ik vaak het woord ‘bijzonder’ of ‘excentriek’ te horen. Mensen vinden mij dus niet passen bij de term normaal.
TTM: Waar komt dit door denk je?
AB: Ik denk dat het komt omdat ik doe wat ik wil en me niet laat leiden door wat andere mensen van je verwachten.
TTM: Vind je dat spannend of juist veilig?
AB: Hoe meer je in de publiciteit komt, hoe meer je meningen je te horen krijgt. Maar dat wordt op den duur wel makkelijker, het went. Door veel in de publiciteit te komen word je bijna normaal omdat je anders zijn bespreekbaar wordt. Je moet persoonlijk even door een zure appel heen bijten, maar daarmee maak je het voor de maatschappij wel bespreekbaar.
TTM: Wanneer moest jij het laatst door die zure appel heen bijten?
AB: Nu ik en Lisa, mijn tweeling, meewerken aan de documentaire Genderbende vinden ineens veel mensen weer wat van ons. Ik heb er zelf geen last van, maar ik zie wel dat de andere hoofdpersonen uit de film er last van hebben. Dan merk je ineens dat de helft van Nederland onwetend is. Dat mensen niet begrijpen hoe ze met ons om moet gaan of willen weten ‘wat wij zijn’. Dat komt omdat ze het niet kennen en veel mensen moeten het gevoel kennen voor ze het kunnen begrijpen.
AB: Er moet veel meer acceptatie en respect voor elkaar getoond worden. Ik leef in een soort bubbel waarin het normaal is dat ik zo ben als ik ben. Alleen als ik buiten die bubbel stap dan voel je dat dat niet zo is. Ik zou nooit normaal in Rusland kunnen rondwandelen, maar zelfs hier, als je in Nederland kijkt naar de politiek, dan zie je dat We er echt nog lang niet zijn. En als ik dan zie hoeveel mensen nog PVV stemmen, dan denk ik wel eens: wat is er met mensen aan de hand?
TTM: Hoe komt het dat jij zo open- minded bent?
AB: Deels door mijn opvoeding. Mijn zusje en ik waren altijd al wie we waren. We droegen bijvoorbeeld jongenskledingen mijn ouders waren daar heel ruimdenkend in. We hadden geen standaard rolverdeling en we dachten niet zwart/wit of in gender. Ik zie daarom geen verschil tussen mensen.
TTM: Denk je dat we liever in het algemeen anders willen zijn of normaal?
AB: Dat hangt denk ik van de persoon af, maar mensen zijn meer normaal dan anders. Anders hadden we ‘anders zijn’ makkelijker geaccepteerd.
TTM: Is ‘anders zijn’ iets goed?
AB: Anders zijn is heel goed, maar we moeten ervoor waken dat mensen die anders zijn niet heel raar worden aangekeken. We moeten voorkomen dat die mensen gediscrimineerd worden als ze hun hoofd boven het maaiveld uitsteken!
TTM: Zou dat ooit kunnen? Dat er volledige acceptatie komt?
AB: Nee, we blijven doorgaan in een continue cirkel van acceptatie en uitsluiting. Alleen als een vorm van ‘anders zijn’ bespreekbaar is geworden, dan is het normaal. Maar vaak komt er dan weer iets nieuws wat een taboe is. Het ‘nieuwe’ en het ‘anders zijn’ blijft en dat moet de maatschappij accepteren. Ik denk alleen dat we nooit in een wereld zullen leven waarin iedereen geaccepteerd wordt.
TTM: Is dat niet heel pessimistisch?
AB: Ja, maar ik denk wel dat dat zo is. Als deze genderdiscussie geaccepteerd wordt dan komt er wel weer wat nieuws. Dit heeft vast te maken met het feit, dat de mens niet stil wil staan en altijd op zoek is naar iets nieuws. Maar tegelijkertijd zijn er dan mensen die niet zo snel meekunnen veranderen. Die zullen zich dan tegen dat ‘nieuwe’ verzetten of het dus niet begrijpen. Je kan het pessimistisch vinden, maar We zijn constant in verandering en dat betekent dus ook dat er verbetering is. Er is alleen altijd een keerzijde aan die verandering..
TTM: Hoe zorg jij voor die verbetering?
AB: Ik verwerk genderissues niet echt in mijn dichtwerk, omdat ik er zelf niet meezit. Maar ik wil daarnaast wel mensen raken met wat ik doe en ze zo nieuwe inzichten geven. Daarom wilde ik ook meewerken aan genderbende bijvoorbeeld. Ik wil laten zien dat iedereen gelijk is en de mensen die zich anders voelen een stem geven.
