Sabine Staartjes is een succesvol mode- ontwerper in Amsterdam en staat bekend om haar kleurrijke creaties. Ze is een vrouw, die geen onderscheid maakt tussen mensen en alles om haar heen terug laat komen in haar collecties. Maar daardoor wordt ze steeds vaker geconfronteerd met angst in de maatschappij voor alles dat anders is. Hoe gaat zij hiermee om? Is angst een inspiratiebron voor haar?
TheTittyMag: We worden in de kranten of het journaal veel geconfronteerd met heftige en zware nieuwsberichten, maakt je dat bang?
Sabine Staartjes: Ja
TTM: Stop je dan met lezen of kijken?
SS: Ja. Ik ben heel visueel ingesteld en ik houd die beelden bij nare berichten dan lang op mijn netvlies. Niet, dat het me niet interesseert, maar ik kan het gewoon niet aan. Ik denk heel veel na over de mogelijkheid van een Derde Wereldoorlog en wat ik dan moet doen in dat geval. Zo denk ik na of ik bijvoorbeeld wel kinderen moet krijgen in deze heftige tijd. Ik heb het idee, dat de kans op een sociale crisis groter is dan een nieuwe economische crisis. Als ik heel erg diep in het heftige nieuws ga zitten dan kan ik daar zelfs bijna depressief van worden.
TTM: Hoe relativeer je dit voor jezelf?
SS: Ik vind het heel belangrijk om juist de discussie aan te gaan, om mensen te laten inzien dat je niet hoeft te leven met de angst voor het onbekende. Ik probeer soms mensen iets nieuws te laten inzien en er op te wijzen dat ze niet alleen maar anderen moeten napraten. Ik probeer op mijn eigen manier de wereld een beetje beter te maken door op een kleinschalige manier iets in gang te zetten.
Ik gebruik mijn persoonlijke angsten als creatieve inspiratie om een oplossing te vinden voor een bepaald probleem. Zo krijg ik als ontwerper veel heftige reacties op wat ik doe en wie ik ben. Ik kom er steeds meer achter, dat niet iedereen denkt en handelt zoals ik.
TTM: Is dat niet teleurstellend?
SS: Heel erg, want ik ben als modeontwerpster bezig met hoe je eruit ziet en wat je uitdraagt, maar ik kijk niet zo naar de mensen zelf. Ik ben me bijvoorbeeld niet direct bewust van iemands afkomst of geaardheid, want wat maakt dat uit?
TTM: Gebruik je wat er om je heen gaande is in de ontwerpen voor je eigen collectie?
SS: Ik ben me gaan verdiepen in de individualisering van de samenleving en dat groepen zich niet mengen. Iedereen blijft bij zijn of haar eigen subgroep, al hebben die groepen wel een sterke mening over de andere subgroepen. Uiteindelijk heb ik een van mijn collecties hierop gebaseerd, omdat het me bleef bezighouden en ik ook in mijn eigen omgeving hiermee werd geconfronteerd. Deze collectie ging over weven en het verweven van groepen en mensen. Ik heb toen in de ontwerpen veel materialen gebruikt, die hierbij aansloten. Ik wilde bepaalde typische kledingstukken uit verschillende culturen herkenbaar maken, maar met een nieuwe twist. Hierdoor ga je naar iets op een andere manier kijken. Ik wil nu een collectie maken met kledingstukken, die we in de westerse cultuur niet herkennen.
Waarom we zo’n afschuw daartegen hebben? Volgens mij, omdat we het niet herkennen en er daardoor bang voor zijn. Als je bijvoorbeeld een voor ons ‘vreemd’ kledingstuk herkenbaar maakt door het uit te voeren in bijvoorbeeld denim, dan wordt het meteen een ander verhaal.
Ik wil verder ook mensen met elkaar verweven door ze met elkaar te mengen tijdens het maken van de collectie zelf. Ik wil dit bereiken door mensen uit te nodigen voor naailessen bij mij in mijn atelier en zo met elkaar te laten praten. Ik meng zo mensen, die al bij mij over de vloer kwamen met een nieuwe groepen.
TTM: Is je plan niet te idealistisch?
SS: Als ik ergens aan begin, ga ik ervan uit, dat het lukt. Deze mensen, die zich opgeven voor mijn lessen willen uit hun isolement, maar hebben geen geld. Ik zoek mensen, die me willen helpen en in wiens verhalen ik geïnteresseerd ben. In zo’n langer traject kunnen we elkaar helpen denk ik.
TTM: Denk je dat we banger zijn geworden voor elkaar?
SS: Vind ik moeilijk te zeggen, want elke scheet wordt nu in kaart gebracht. Je kan alles overal nu lezen. Zijn we banger of worden we banger gemaakt? Ik denk, dat het niet lang meer gaat duren voordat het gaat ontploffen. Ik heb het dan met name over normale burgers, die elkaar zullen aanvallen.
TTM: Waarom?
SS: Nou, veel mensen hebben de neiging om meteen boos te worden als ze het niet met iemand eens zijn. Het heeft denk ik te maken met het feit, dat je een bepaalde situatie niet goed begrijpt of het je onzeker of bang maakt. Die mensen hebben dan niet de ruimte om iets vanuit een ander perspectief te zien. Alleen staan deze mensen wel vooraan de meute en dat zijn vaker de mensen die klakkeloos de mening van anderen overnemen zonder eerst goed na te denken over wat zij vinden.
TTM: Is dat gevaarlijk denk je?
SS: Ja, want zo kan een populistisch politicus groot worden door alleen maar onbenullige dingen te roepen.
TTM: Kunnen we dit stoppen?
SS: Ik probeer soms na te denken over hoe we dit kunnen oplossen. Veel mensen komen in mijn atelier langs om even te kijken en dan maak je ook meteen een praatje. Zo kom ik zelf in aanraking met mensen, waar je misschien in een andere omgeving niet een, twee, drie mee in aanraking zou komen. Het zou dus volgens mij helpen om het heft in eigen handen te nemen en zo te zorgen, dat we meer in contact komen met elkaar. We moeten minder luisteren naar de media. We zijn soms zo boos op elkaar, maar waarom zijn we dat? Het zorg voor zoveel onnodige stress. Als je meer zou praten met anderen zou je pas echt dingen kunnen oplossen, maar dan moet je wel bereid zijn om je mening aan te passen. Angsten zijn vaak niet terecht.
TTM: Denk je dat we ooit in een wereld zonder angsten kunnen leven?
SS: Nee, ik denk van niet. We moeten leren kritisch te kijken naar onszelf en onze angsten. Ik denk alleen niet dat veel mensen dat doen.
