Als ik ongesteld was, dacht ik altijd aan vrouwelijke superhelden. Die tijdens een gevecht zwaar gewond raakten en dan gewoon bijna geen pijn lieten zien, alleen maar vuur in hun ogen. Zo relateerde ik mezelf een beetje als tiener en in mijn twintige jaren. Ik wilde alles aankunnen en doorgaan.
In de afgelopen jaren hebben de woorden “gewoon doorgaan” me meer tegen gewerkt dan geholpen. Ik merkte dat ik steeds minder energie had en ik meer tijd moest besteden aan rust en herstellen. Ik vergeleek mezelf met andere vrouwen en probeerde vaak te doen alsof er niks aan de hand was. Een kort voorbeeld: afgelopen jaar in december stond ik op de dansvloer in de Jimmy Woo met mijn vriendinnen. Het was een jaarlijks feestje en ik keek er al een lange tijd naar uit om weer eens de deur uit te gaan. Op een gegeven moment deed mijn onderrug zo’n pijn dat ik niet meer kon bewegen of door mijn knieën kon zakken (je weet wel, die sexy moves). Ik merkte ineens dat ik geen kant meer op kon. Ik stond stil van de pijn terwijl iedereen bewoog. Ik durfde het niet te laten zien; en werd aangetikt met de opmerking “Stil staan is niks voor jou, Kris”. Toen ik thuis kwam heb ik even gehuild, als danser met een dansopleiding en achtergrond van minstens 13 jaar, was dit nu zelfs al teveel gevraagd van mijn lichaam. Stilstaan is niks voor mij en ik moet ook gaan inzien dat dit niet een vorm van stilstaan is, maar juist vooruit gaan. Ik ben in beweging naar een gezondere versie van mezelf en dat kost gewoon wat meer tijd.
Ik ben sinds juli niet meer ongesteld geweest en het voelt beter, enorm raar, maar wel beter. De gevolgen van het veranderen van mijn hormoonhuishouden, heeft nu gezorgd voor heel veel kleine galstenen. En ik ben in een traject terechtgekomen waarbij ze misschien mijn galblaas willen verwijderen. Dus in plaats van ongesteldheidsklachten, heb ik nu ergens anders in mijn lichaam last. Of dit de oorzaak is durven ze niet met 100% zekerheid te zeggen, maar als ik steeds meerdere experts erover hoor praten zou dit zeker een hoofdreden kunnen zijn.
Het is dus niet niks, er kan van alles bij komen kijken en ik was nergens op voorbereid. Jammer, maar waar. En het enige wat ik kan doen is blijven geloven dat mijn lichaam zichzelf weer zal herstellen. Wel met een beetje hulp natuurlijk. Ik krijg veel berichten van mijn naasten, voornamelijk vrouwen die zeggen: ”Ik vind het erg dapper van je dat je zoiets durft te delen met de wereld.” Ik vind het alleen maar fijn om te kunnen delen, het zorgt ook voor een vorm van ‘closure’, door er steeds over te schrijven en er meer over te weten. Ik durf niet altijd alles onder ogen te komen in het leven. Dus voor mij is dit ook een enorme stap, waarbij ik mentaal een deel genees van mijn gemis aan zelfacceptatie.
Hoe gezonder ik ben, hoe gelukkiger ik me voel. Ik herhaal het nu maar al te graag met een glimlach.
Ik zou ook even wat beeld willen delen met hoe endometriose eruit ziet. Waar kan het zitten? Wat zijn de algemene klachten? En waar kun je meer lezen over deze chronische klachten?
Meest voorkomende klachten:
- Menstruatiepijn (voor/tijdens/na de menstruatie)
- (Chronische) buikpijn
- Darm- en blaasproblemen (darmkrampen, obstipatie, diarree, gevoelige branderig gevoel tijdens het plassen)
- Vermoeidheid
- Pijnlijke geslachtsgemeenschap (tijdens en na de gemeenschap)
- Vruchtbaarheidsproblemen
Symptomen die geassocieerd worden met endometriose:
- Bekken– en/of buikpijn (ook buiten de menstruatieperiode)
- Lage rugpijn
- Pijn in de benen (met name in de bovenbenen tijdens de menstruatie)
- Ovulatiepijn (= pijn bij de eisprong)
- Pijn tijdens inwendig onderzoek van de vagina en/of darm
- Lusteloosheid
- Depressie en/of prikkelbaarheid
- Pre Menstrueel Syndroom (PMS)
- Gezwollen buik
- Slapeloosheid
Meer weten? Neem een kijkje op deze websites!
