Fotograaf Ramona Deckers komt op de meest intieme plek met haar camera: bij je thuis! Haar missie is om Amsterdamse meisjes met een mooi zelfbeeld voor de eeuwigheid vast te leggen. Hoe lukt het haar om voor en achter haar camera de juiste chemie te krijgen? Hoe ziet zij de relatie tussen meisjes en hun eigen zelfbeeld? En is er dan een betere plek om dit interview te doen dan bij een onze TittyMag girls thuis?
TheTittyMag: Dit wordt wel een openbaring onze lezers: Ik loop het liefste shameless op mijn Uggs- pantoffels door het huis. Denk jij ook dat we in ons eigen huis het meest onszelf zijn?
Ramona Deckers: Ja, thuis ben je werkelijk jezelf, want je neemt toch altijd een bepaalde rol aan zodra je de deur uitstapt, als je in een winkel staat of in een café een koffietje drinkt. Wanneer ik mijn foto’s maak bij de meisjes thuis dan kom ik in hun eigen wereld terecht, de plek die meestal geheim blijft voor de buitenwereld.
TTM: Is dat steeds maar een rol spelen niet ontzettend vermoeiend?
RD: Wie weet kost dit ons wel extreem veel energie en zijn we daarom allemaal zo moe. We vinden het zo belangrijk wat anderen van ons vinden. We twijfelen continu aan onszelf en ik merk dat ik als vrouw ook echt bevestiging van anderen opzoek. Natuurlijk verandert dat door de jaren heen, maar toch blijven we dit allemaal doen.
TTM: Op jouw foto’s lijkt het bijna alsof jij er gedurende dat fotomoment helemaal niet bij was, het zijn zulke intieme beelden.
RD: Ik probeer de huiskat te zijn die in de kamer is, maar die niet opvalt. Ik probeer met mijn camera het rauwe en het pure van deze meisjes vast te leggen door dicht bij de werkelijkheid te blijven. Ik ken de meisjes van te voren niet goed en zo’n shoot is een soort blind date. Dat zorgt juist voor een speciale impuls en maakt de chemie van dat moment. Ik weet van te voren helemaal niet wat ik kan verwachten, hoe het huis is of hoe het meisje is. Er moet echt een chemie zijn om een mooi moment op een mooie foto vast te leggen. Het is mijn taak om het meisje zich op haar gemak te laten voelen. De grap is dat de meisjes het niet fout kunnen doen in mijn serie, want uiteindelijk zijn mijn beelden een beeld van de meiden zelf.
TTM: Kloppen jouw uiteindelijke foto’s met het beeld dat de meeste meiden van zichzelf hebben?
RD: De meeste meiden zijn er heel blij mee, maar het lijkt ook wel een eyeopener voor ze te zijn. Ze reageren vaak bijna verrast op de foto’s die ik heb gemaakt, terwijl het een portret van hen is in de meest pure vorm. Natuurlijk kan het zijn dat ik uiteindelijk andere foto’s uit de reeks mooi vind dan de meisjes zelf zouden kiezen. De meeste meiden letten heel erg op de kleine details in hun eigen foto’s en ik kijk naar het grotere geheel. Zo heb ik ooit een meisje gefotografeerd dat erg onzeker was en dat door middel van onze shoot over een drempel wilde stappen. Ze was heel blij met de foto’s, maar vond het ook heel confronterend om zichzelf zo te zien.
TTM: Zie jij overeenkomsten in de manier waarop al deze meisjes naar zichzelf kijken?
RD: Nou de ene helft van de meiden is heel zelfverzekerd en schaamt zich nergens voor, maar de andere helft van de meiden denkt soms juist te veel na over hoe ze op de foto staan. Ik probeer ze dan ook meteen duidelijk te maken, dat ze zichzelf kunnen zijn, want ik wil niet dat ze een masker voordoen en zich anders gaan gedragen.
TTM: Zijn we het strengst voor onszelf denk je?
RD: Ja natuurlijk. Zelf ben ik ook super perfectionistisch en soms vraag ik mezelf ook weleens hardop af, waarom ik dit ben. We hebben eigenlijk alles, maar toch vergroten we hele kleine negatieve dingen onnodig uit, terwijl dat toch echt niet hoeft.
TTM: Maar waarom zien ze dit pas zodra ze jouw foto’s voor zich hebben?
RD: Ze lijken gewoon niet stil te staan bij hun eigen zelfbeeld en met mijn foto’s lijk ik dit pure zelfbeeld toch voor ze vast te kunnen leggen.
TTM: Wat hoop je dat de meisjes zelf zien in hun eigen foto’s?
RD: Ik hoop, dat ze zichzelf mooi vinden zoals ze zijn.
TTM: Merk je dat juist nu jouw missie van belang is?
RD: Zo’n project is altijd nodig en een verkeerd zelfbeeld is van alle tijden. Zoveel mensen hebben de verkeerde perceptie van zichzelf. Mijn project is nu aan het uitgroeien en ik weet ook nog niet waar en hoe het zal eindigen, maar ik wil dat meiden zich mooi voelen door mijn werk. Natuurlijk ben ik geen therapeut, maar ik geef deze meisjes wel een mooi beeld van zichzelf mee. Ik hoop dat dit ze sterker maakt. Ik heb vroeger zelf een eetstoornis gehad en ik was me zo bewust van mijn lichaam, dat het helemaal nergens meer over ging. Je let dan alleen maar op je eigen minpunten, terwijl anderen die niet eens zien.
TTM: Meisjes thuis in Amsterdam… wanneer ben je eigenlijk zelf aan de beurt?
RD: Ik denk aan het einde van mijn project, maar ook ik ben nog steeds aan het nadenken over hoe en wanneer ik dat wil.<
