Ik strijk de vouwen uit mijn blouse alsof het oude misstappen zijn. Elke verkeerde afslag wordt rechtgetrokken. Ieder verkeerd antwoord wordt uitgewist. Langzaam zie ik de harde lijnen vervagen. Ik staar naar het zachte materiaal dat weer net als vanouds lijkt, zo puur en ongedeerd. Hoe graag ik zou willen dat de warme stof tussen mijn vingers als een metafoor voor mijn leven diende. Kon ik elke fout die ik maakte maar zo gemakkelijk verbeteren. Dan zou ik de strijkbout nooit meer neerleggen.