In 2018 organiseerden wij onze allereerste Titty Talk: een first date met 40 feministen. Een inspirerende ontmoeting tussen activisten, feministische organisaties, kunstenaars en journalisten. Allemaal proberen ze op hun eigen manier een positieve verandering teweeg te brengen. Alleen wie zijn die feministen nou eigenlijk en waar staan ze voor? Wij stellen je ze voor in onze reeks: De feministische beldate! Deze keer spreken we met journalist Judith Zilversmit.
Waar houd je je zoal mee bezig?
“Ik ben journalist en werkzaam bij Het Parool. Daar ben ik Chef PS en PS van de week, het magazine van de krant. Op dit moment, het einde van het jaar, ben ik bezig het laatste nummer van het jaar te maken. Een drukke periode, maar Het Parool is een krant met een goed humeur, zeg ik altijd. Deze tijden zijn toch wat minder, het is fijn om juist nu mooie verhalen te kunnen maken.”
Heeft je ambitie altijd bij journalistiek gelegen?
“Vroeger lag mijn interesse meer bij cultuur, zo heb ik ook in theater en film gewerkt. Maar toen ik eenmaal in aanraking kwam met journalistiek, viel alles op z’n plek. Verhalen maken was echt iets wat ik wilde doen. Ook omdat het alles bevat – van beeld tot tekst.”
Je ziet veel vanuit de media. Welke verhalen vallen jou het meest op?
“Dat zijn toch vaak de heel menselijke verhalen. En dat kan echt iets kleins zijn – zo hadden we laatst in de doordeweekse krant een verhaal over kerstboomverkopers.
Wat ik altijd belangrijk vind, is dat iemand iets te vertellen heeft. Laatst hadden we een gesprek met een arts die zich heeft gespecialiseerd in de overgang, een onderwerp waar je het liever niet over hebt. Zij zei veel zinnige dingen, waar je naar mijn mening veel mensen mee kunt helpen.
Ook hadden we een gesprek met acteur Emanuel Ohene Boafo, die net deLouis d’Or prijs had gewonnen en nu zijn baan opzegt. Van zijn vader mocht hij geen acteur worden, toch zette hij dit door. Nu stopt hij op om verder te kijken en zijn kansen op te zoeken in Amerika. Wij denken altijd: al is er maar één iemand die dat leest en zich er misschien in herkent. Ik vind dat de verhalen achter het nieuws het leven kleur geven.”
Is dat ook het meest inspirerende aan je werk?
“Jazeker, ik fiets door de stad waar ik letterlijk verhalen op straat zie liggen. In die zin denk en leef ik ook in verhalen. Het leukste is dat je een verhaal heel concreet kunt maken en de wereld in kunt sturen.”
Is er een les die je onlangs hebt geleerd?
“Ik had laatst een gesprek met een vriend die zei: “Ik ga niet meer wachten tot het weer ‘normaal’ wordt, maar juist kijken naar wat er kan binnen de mogelijkheden. Dat vond ik wel een goede. Ik verlang ook weer naar het normale, in de zin van met z’n allen een groot feest geven, enzovoort. Maar het is zo ongewis dat het goed is om daar niet meer op te wachten, maar te kijken naar wat je eigen ambities zijn en wat je nu wel kunt.
Ik merk ook dat het op afstand werken echt lastig is in alle communicatie. Bij de krant is het altijd haasten, iedere dag een deadline. Maar soms kan management by delay best wel goed werken. Even niet nú die mail beantwoorden en je tijd nemen, dat vind ik ook wel een goede om mee te nemen in het nieuwe jaar.”
Waar denk je dat we nu staan op het gebied van feminisme?
“We lopen denk ik nog best achter, ook de pandemie heeft daar niet positief aan bijgedragen. Veel vrouwen zitten nu thuis en zullen in veel gevallen toch vaker thuis moeten blijven om kinderen op te vangen, ten opzichte van de vaders. Hetzelfde geldt ook voor vrouwelijke posities, minder vrouwelijke hoogleraren was bijvoorbeeld in het nieuws dit jaar. De vrouw verdient en werkt nog steeds minder.
Ik vind niet dat we heel veel zijn opgeschoten eigenlijk. En qua diversiteit en inclusiviteit zijn we er nog lang niet. Je ziet wel een verschuiving, maar ook daarover denk ik dat er nog een lange weg te gaan is.”
Wat is er nodig om het beter te doen?
“Wat ik kan doen, is mensen aan het woord laten en ze een podium geven, zowel vrouwen als mensen van kleur. Ik wil deze mensen ook bewust laten zien, zodat anderen zichzelf kunnen herkennen. Wat er verder nodig is, is denk ik dat mannen en de toplaag dit gaan inzien. Zolang dat niet gebeurt, verandert er eigenlijk niets. Je eigen bril afzetten en een ander beleid voeren als het aankomt op aannemen van verschillende soorten mensen.”
Wil je meer weten over Judith Zilversmit? Volg haar dan op Instagram!
