“Je bent op de goede weg, maar je bent er nog niet helemaal”. Ik voel het vuur in me oplaaien, mijn spieren spannen zich. ‘JAWEL’, zou ik keihard willen schreeuwen, ‘IK KAN HET WEHEL, ZIE DAT NOU EENS IN’. Maar in plaats daarvan knik ik instemmend. De rest van het gesprek gaat langs me heen. Mijn gedachten hebben inmiddels de vorm van een tornado aangenomen en concentreren op zijn woorden gaat niet meer.
Ik ben zo’n echte millennial. Geen geduld, te veel het gevoel recht op dingen te hebben. Want ik ben toch een unicorn? Speciaal genoeg om altijd het voordeel van de twijfel te verdienen? Dus als je dan niet dat veilig pad, dat door de babyboomers voor ons wordt uitgestippeld, wil afleggen, heb je maar één keus: zelf doen.
Dus daar sta ik, met al mijn ongeduld, aan het begin van het grote avontuur. Of aan de rand van een afgrond, ik weet het nog niet zo goed. Het is een beetje all the feels, zeg maar. Want na jaren netjes op kantoor te hebben gedaan wat de baas wilde dat ik uitvoerde, leidde dat niet tot de vrije en onafhankelijk positie die ik voor ogen had. Dus dan maar zelf, lekker afdwingen dat het balletje sneller gaat rollen.
Dat voelt als een opluchting, die vrijdag dat ik voorgoed die deur achter me dicht trek. Maar tot mijn verbazing gaat de storm in mijn hoofd niet liggen. Ineens borrelen er vragen op: ‘Zouden ze misschien gelijk hebben? Moet ik geduldiger zijn? Hoe lang duurt het eigenlijk als ik dit allemaal alleen wil doen? OMG, heb ik überhaupt wel genoeg geduld voor dit leven?!’
Ik weet het antwoord wel, voor mij is geduld geen schone zaak. Mijn brutaliteit heeft me de afgelopen jaren letterlijk de halve wereld gegeven. Dus schuif al die regeltjes en goedbedoelde adviezen aan de kant, als jij in jezelf gelooft dan doet de rest van de wereld dat ook. Geduld is conformeren aan hiërarchieën van wie er al het langste zit, die schuift door. Van wachten wordt echt niemand beter. Van vallen en opstaan wel, dus GO!
